Laten we eerlijk zijn, het hardrockgenre is grotendeels uitontwikkeld. Duizenden bands hebben de paden die Deep Purple, Black Sabbath en Led Zeppelin hebben uitgezet verbreed, verdiept en met gewapend beton verhard. Het aantal echt innovatieve hardrock bands sinds de start van de 21e eeuw is heel beperkt. We Are Harlot wordt door de platenmaatschappij gepropageerd als de band die het genre misschien wel gaat redden. Nou, blijkbaar houden ze bij het label wel van een grap want met een dergelijk statement heb je de lachers al snel op je hand.

We Are Harlot is allesbehalve grensverleggend, maar komt wel met een onderhoudend en energiek album op de proppen. Het merendeel van de liedjes staat vol vuige, stampende rock n’ roll zoals we die kennen van artiesten als Slash, Little Caesar en Love/Hate. Qua componeerstijl hebben de vier mannen ook geluisterd naar poprockbandjes als Goo Goo Dolls en Matchbox Twenty 20 want de refreintjes en melodielijnen hadden zo op de albums van die bands kunnen staan. Een nummer als The One heeft daardoor zelfs hitpotentie.

We Are Harlot beschikt over degelijke muzikanten, maar de gitarist, bassist noch de drummer onderscheidt zich ergens. Zanger Danny Worshop heeft een ruige strot, schreeuwt er lustig op los en gooit er incidenteel zelfs een grunt tegenaan, maar om nu te zeggen wat een wereldzanger. Niet echt. De productie van Kato Khandwala en Danny Worshop is krachtig, vet en vol en daardoor weinig subtiel. Het is weer zo’n typisch van dik hout zaagt men planken productie. Het album zal dan ook niet de geschiedenisboeken ingaan als het album dat het genre redde. Enige mate van bescheidenheid zou het label sieren. Nu hangt het statement als een molensteen om de nek van de band. Da’s jammer want de band heeft wel wat in zijn mars, maar dit debuut is in de verste verte niet te vergelijken met echt baanbrekende debuutalbums als die van Guns N’ Roses, Pearl Jam of Van Halen.