Katie Crutchfield AKA Waxahatchee is de laatste jaren muziekaal niet meer te voorspellen. Dan denk je dat ze na het meer P.S. Elliot-achtige (de band met haar zus Allison) Out in the Storm terugkeert naar haar punkjaren. Niets is minder waar als ze in 2018 de oude doos in duikt en songs van haar Great Thunder project covert, eigenlijk op geheel nieuwe wijze opnieuw in speelt. Met een stevige toets piano en wat akoestische gitaar klinkt het als een tragisch folkpop album.

Maar verrek, opener Oxbow van nieuw album St. Cloud ligt daar precies in het verlengde van. Zal ze dan toch eindelijk eens vasthouden aan een zelfde stijl? De pianoklanken, de folkpop? Ja en nee: zo punky als Out in the Storm wordt dit album nergens, maar het klinkt wel degelijk een stapje steviger dan Great Thunder. Zo horen we al gelijk in de mid-tempo altcountry van Can’t Do Much. Een tempo wat ze eigenlijk grotendeels vast houdt. Zo af en toe is er nog een terugkeer naar die al aangehaalde folkpop, zoals op Fire en de afsluitende titeltrack, maar die altcountry stijl komt hier voornamelijk dominant door. Geen wonder, als je bedenkt dat ze zelf zegt erg beïnvloedt te zijn door Lucinda Williams op dit album.

Tekstueel is het een beetje het zelfde liedje als altijd. Veel introspectie, een zoektocht naar binnen gekeerd, twijfel, donkere tijden en toch ook liefde. Een deel van dit album heeft een nog wat donkerder randje dan normaal, aangezien ze het heeft opgenomen tijdens haar gevecht met een alcoholverslaving. Maar eigenlijk voelt het voor de luisteraar niet “anders”. Hoewel het haar ongetwijfeld heeft geholpen haar demonen van zich af te zingen. Nee, interessanter word het als ze over specifieke personen zingt, zoals op Witches dat gaat over haar beste vriendinnen: Marlee Grace, Lindsey Jordan (Snail Mail en haar zus Allison en die te vergelijken met een hechte heksenkring. Of Arkadelphia, dat de bezongen plek linkt aan een gevoel vol nostalgische, niet altijd even leuke herinneringen. Kortom, Crutchfield klinkt misschien wel interessanter als ze het eens niet over zichzelf heeft maar over steden en personen, die gebruikend om een heerlijke sfeer te schetsen. Het past ook meer bij het altcountry pad dat ze op St. Cloud gekozen lijkt te hebben.

Toch is het slechts ene klein kritiekpuntje op een album dat eigenlijk klinkt zoals de albumhoes: stel je voor, relaxend in de laadbak van de Ford Pick-up die op de hoes staat afgebeeld. Soms in de felle zon, dan weer melancholisch door het donker rijdend. Wisselende stemmingen, maar altijd dat heerlijk kabbelende en toch vooral geruststellende sfeertje. In de truck ben je veilig!