Al snel bemerken we wat bijzonders aan het debuutalbum van het Nieuw-Zeelandse rocktrio Wax Chattels. Ze weten het namelijk voor elkaar te krijgen om met enkel synthesizer, orgel, bas, vocalen en drums lawaaiiger te klinken dan veel extreme noiserockbands. Geen gitaar? Nee, geen gitaar. Natuurlijk zijn ze ondergebracht bij het legendarische Nieuw-Zeelandse platenlabel Flying Nun Records, dat in het verleden al cultacts voortbracht als The Clean, Tall Dwarfs en The Bats. Maar dat het label nog springlevend is bewijst het keer op keer weer door acts te tekenen als Aldous Harding en The Courtneys en slim de wereldwijde distributie over te laten aan grotere labels. Ook hier weer en dus bereikt dit debuut ons bij de redactie ook, gelukkig maar.

We hebben er weer één te pakken, zo’n album waarbij je het volume enkel of veel te zacht of veel te hard kan zetten. Piepende oren en ruzie met de buren als gevolg. Is het dat waard? Ja, zeggen we vol overtuiging. Al is het nog wel even slikken als de irritant piepende synthtonen van de openingstrack onze oren bereiken: moeten we daar een heel album lang naar luisteren? Gelukkig vallen al snel bas en drums als een  baksteen door je keukenraam naar binnen, op de voet gevolg door de duo aanval van  Amanda en Peters vocalen hevig in gevecht met elkaar. Kort daarna ligt het tempo zo hoog dat we ons afvragen of de bandleden voor het opnemen van dit debuutalbum nog even 20 kopjes espresso hebben gedronken. Stel je voor dat de energie op raakt! Wij lopen ook maar even naar de keuken voor een shot cafeïne, daar moesten we ten slotte toch nog naartoe om dat keukenraam te repareren………..zo, dat is beter: bringe the noise!

De herrieshoppers Amanda Cheng, Peter Ruddell en Tom Leggett  ontmoetten elkaar bij de jazzopleiding van Auckland University. Toch vreemd dat Wax Chattels in plaats daarvan bikkelharde electronic noisepunk zijn gaan maken? Als we beter luisteren is die achtergrond wel degelijk terug te horen. Vooral de drums klinken speels en constant in beweging, met veel shuffle en roffels en op andere momenten weer met metronomische precisie monotoon pompend. Een duidelijk mathrocksfeer. De harde bas en synthchaos in combinatie met blastbeats roept vooral  in tracks als In My Mouth en Facebook een sterke associatie met grindcore en freejazz op. Vooral de invloed van Mick Harris en Painkiller valt niet te ontkennen. Synthesizer en orgeltonen accentueren op de vreemdste momenten de tracks, dan weer zwaar vervormd stotterend en dan opeens melodieus en 80’s. Altijd spannend en een tikkeltje angstaanjagend. Het is dus veel herrie dat de klok slaat, maar er zijn een aantal slimme, zelfs emotionele rustmomentjes. Zo zit de bevreemdende synthpop van Gillian vol slimme vraag-en-antwoord vocalen, maar is het bovendien de track die ze voorlopig het meest bekendheid heeft opgeleverd: een ode aan X-Files hoofdrolspeelster Gillian Anderson werd door de actrice zelf zeer gewaardeerd en uitgebreid gedeeld op social media, waardoor de fanatieke aanhang van Gillian Anderson fans ook massaal kennis maakten met het nummer. Het door Amanda solo gezongen  Career is het emotionele hoogtepunt van het album, vol gevoelige zang en handelend over stress, twijfel en eigenwaarde. Tot daar het onvermijdelijke moment komt dat het lied toch weer opgeslokt wordt door onnavolgbare mathrock start-stopmomenten en uiteindelijk een ondoordringbare muur chaos en noise. De koffie was toch nog niet helemaal uitgewerkt, waarschijnlijk. Ach, gelukkig zit er nu kogelvrij glas in ons keukenraam….

Zo klinkt Wax Chattels op hun debuut onbevangen, chaotisch en allesvernietigend, maar doet dat tegelijk met een zekere doordachtheid en instrumentale beheersing. De lawaaiige electropunk zet zo een traditie voort die de laatste jaren al succesvol ten gehore werd gebracht door bands als HEALTH, Crystal Castles en Yvette, maar de band klinkt nu al zelfverzekerd en eigenzinnig genoeg om korte metten te maken met al die vergelijkingen.