Wat krijg je als je twee oude rotten uit het vak, respectievelijk uit Boston en Mississippi, bij elkaar zet? Laid back Okiesippi Blues. Watermelon Slim aka William P. “Bill” Homans en Super Chikan aka James Louis Johnson besloten om samen te werken en het resultaat is een album vol relaxte bluesmuziek dat zo uit het hart van Mississippi lijkt te komen. Vandaar ook de toepasselijke titel Okiesippi Blues

De heren hebben een soort gelijke achtergrond: beide hebben een voorliefde voor Mississippi Delta blues, waren onder andere altijd “on the road” als vrachtwagenchauffeur voor hun carrière als muzikant begon en het zijn allebei gerenommeerde blues artiesten die al vele prijzen en awards in de wacht sleepten.

Watermelon Slim dankt zijn naam aan zijn werk als watermeloenteler in Oklahoma dat hij tot op de dag van vandaag nog steeds doet. Hij groeide op met nummers van John Lee Hooker, maar is sinds eind jaren ’70 ook gekoppeld aan en aantal bluesgrootheden als Bonnie Raitt, Robert Cray, Country Joe McDonald en Henry Vestine van Canned Heat. Opmerkelijk is Slim’s gitaarspel. Toen de Vietnam oorlog uitbrak moest hij zijn vaderland dienen. In deze periode kreeg hij een ongeluk en belandde in een ziekenhuisbed. Tijdens zijn revalidatie leerde hij zichzelf slide-gitaar spelen op een linkshandige gitaar, die hij ook nog eens omkeerde zodat hij deze op zijn kop bespeelde. Deze speelstijl hanteert hij nog steeds. Slim trad voor het eerst op in 1973 tijdens een protestbijeenkomst tegen Vietnam onder het project Merry Airbrakes en bracht ook een album uit onder die naam. Daarna had hij dertig jaar lang verschillende banen. Pas in 1999 nam hij zijn tweede album op, Fried Okra Jones . Het roer ging pas echt om toen hij in 2002 een hartaanval kreeg en besloot zich volledig te storten op het maken van muziek en bracht nog eens zeven platen uit.

Ook Super Chikan begon pas laat aan zijn carrière als muzikant. Tijdens zijn werk als vrachtwagenchauffeur componeerde hij zijn eigen nummers en nam ze vervolgens op in een studio. Voor een tijdje maakte hij muziek met muzikanten uit zijn stad Clarksdale, maar besloot uiteindelijk om solo verder te gaan. In 1997 bracht hij zijn debuutalbum Blues Come Home To Roost uit, daarna volgden nog vijf albums. Chikan is geïnspireerd door grootheden als Muddy Waters, Chuck Berry en eveneens John Lee Hooker. Muziek maken zit hem in de genen: hij is een neef van blues muzikant Big Jack Johnson en werd zelf vooral bekend door zijn optredens in Ground Zero, de blues club van acteur Morgan Freeman. Ook trad hij eens op met Steven Seagal’s band, Thunderbox.

Super Chikan dankt zijn naam aan zijn liefde voor kippen. In zijn jeugd werkte hij op de boerderij van zijn familie en praatte tegen deze beesten. Zijn vrienden noemden hem daarom ‘Chikan Boy’. Op zeer jonge leeftijd kreeg hij zijn eerste muziekinstrument, een ‘diddley bow’ (een eensnarig instrument van Afrikaanse afkomst, maar erg populair in Amerika). Toen hij opgroeide kwam hij met nieuwe ideeën om het geluid van zijn diddley bow te verbeteren en te variëren met de klanken. Op zijn dertiende kocht hij zijn eerste akoestische gitaar, die overigens maar twee snaren had.

Zowel Slim als Chikan hebben dus al een behoorlijke muzikale geschiedenis en het is mooi om te horen hoe ze die nu verenigd hebben op hun gezamenlijke plaat. Trucking Blues, het eerst nummer op Okiesippi Blues valt op door het donkere stemgeluid van Chikan, die echt klinkt als de oude Mississippi blueszangers. Wat betreft de melodie en gitaarriffs doet het denken aan Lightnin’ Hopkins, de blueslegende uit Houston, Texas. Het zet de toon voor de rest van het album: pure Mississippi Delta blues met af en toe een uitstapje naar wereldmuziek en gospel.

De songs op de cd zijn voor een deel instrumentaal en anderen zijn met zang van de beide heren of Slim praat terwijl hij en Chikan een deuntje spelen. Ze vullen elkaar erg goed aan wat betreft de vocalen, maar ook wat betreft de instrumenten. Het samenspel op de hele plaat is opmerkelijk vanwege de natuurlijke manier waarop dit gebeurt, alsof de mannen al jaren samen spelen en dat nooit anders geweest is. Het klinkt alsof je aanwezig bent tijdens een jamsessie van de twee en hoort echt het plezier dat ze hebben gehad in het maken van dit album.

Het aantal verschillende instrumenten die het tweetal gebruiken geeft het album kleur. Beide hebben zo hun eigen specialiteiten. Slim bespeelt de elektrische en akoestische gitaar, kalimba (duimpiano), mondharmonica en af en toe de elektrische diddley bow. Chikan is echter de werkelijke specialist wat betreft dit instrument en dat komt vooral goed tot uiting in Diddley-Bo Jam, waar het uiteraard volledig draait om dit bijzondere eensnarige instrument. Voor sommigen kan dit nummer overigens overkomen als gefreak. Je houdt van het geluid van de diddley bow of je haat het. Daarentegen maken dan de fijne blues riffs die Chikan speelt op zijn elektrische gitaar op de rest van de cd dit weer helemaal goed. De drums zijn vooral handen en voetenwerk van de beide mannen. Zo zingen ze tijdens het gospelnummer Keep Your Lamp Trimmed And Burning volledig A capella en hoor je alleen het geklap van hun handen en het gestamp van hun voeten als begeleiding.

Within You Without You is oorspronkelijk geschreven door George Harrison maar bewerkt door Slim en volledig eigengemaakt. Je hoort nauwelijks nog dat het een nummer van The Beatles is en de Indiase invloeden die zij erin verwerkt hadden zijn volledig verdwenen en vervangen door onder andere Afrikaanse invloeden. Om het nog meer eigen te maken krijgt het de titel Within You Without You/Dinde. Onder andere geeft deze song aan hoe creatief zowel Slim als Chikan zijn en dat ze zich niet beperken tot alleen maar Delta Blues. De variatie qua melodieën, zang en instrumentgebruik is erg groot. Okiesippi Blues is een zeer afwisselend album die echt de moeite van het beluisteren waard is, zeker als je de oude blues uit Mississippi kunt waarderen of deze stijl beter wilt leren kennen. Het ademt één en al Delta blues uit.