Gitarist en zanger Warren Haynes is vooral bekend van zijn werk met Gov’t Mule, The Allman Brothers Band en diverse Grateful Dead projecten. Bands die vooral op het podium opbloeien door hun lange jams en drift voor muzikaal avontuur. Haynes is een veelgevraagd sessiemuzikant en werkte samen met Bob Dylan, Eric Clapton, Bonnie Raitt, Dave Matthews, Garth Brooks, Derek Trucks, John Mayall en heel veel anderen.

Door al dat werk ontbrak hem jarenlang de tijd om een opvolger van zijn soloplaat Tales Of Ordinary Madness uit 1993 op te nemen. Na de laatste tour van Gov’t Mule laste hij een pauze in en gebruikte die tijd om Man In Motion op te nemen. Op deze schijf geen bluesrock, maar soul en rhythm & blues. In zijn jeugdjaren luisterde Haynes samen met zijn broers naar muziek van Sam & Dave, Wilson Pickett, James Brown, The Temptations en Aretha Franklin. In zijn tienerjaren maakte hij kennis met de drie koningen van de blues: Freddie King, Albert King en B.B. King. Op dat moment wist hij dat zijn toekomst vast lag.

Voor Man In Motion deed hij een beroep op veteranen als George Porter Jr., Ivan Neville, Raymond Webber, Ron Hallaway en voormalig Faces’ bandlid Ian McLagan en recruteerde een blazerssectie. Op het album staat slechts één cover, William Bell’s Everyday Will Be Like a Holiday, en negen eigen composities. De muziek mag dan soul en R&B zijn, de uitvoering draagt overduidelijk Haynes’ stempel: lang uitgesponnen en sfeervol gitaarwerk en die doorleefde stem. Nu is Haynes geen slechte zanger en weet hij heel wat emotie in zijn stem te leggen, maar groots is hij zeker niet. Zijn stembereik en timbre zijn gewoon te beperkt. Bijna bij elk nummer zit je te denken wat zangers al Al Green of wijlen Solomon Burke of zangeressen als Dede Priest of Anastacia met dit materiaal hadden gedaan.

Op Man In Motion staan een paar juweeltjes zoals het titelnummer, het sfeervolle liedje over hoop River’s Gonna Rise en On A Real Lonely Night. Een nummer als A Friend To You had bijvoorbeeld niet misstaan op het Black n Blue album van Rolling Stones terwijl Sick Of My Shadow meer een Gov’t Mule nummer is. Haynes speelt van begin tot eind indrukwekkend ingetogen en weet een passende sfeer neer te zetten. De afsluitende pianoballade Save Me is echter niet aan Haynes’ stem besteed. Op zo’n nummer hoort een stem als die van Ray Charles.

Warren Haynes levert een prachtige, doch soms wat gezapige soulplaat af en zegt in de toekomst ook nog een instrumentale jazzplaat, een bluesplaat en singer-songwriter album te willen maken. Talent heeft hij genoeg. Of hij genoeg tijd heeft is de vraag want Haynes worstelt met obesitas. Hopelijk wacht hem niet hetzelfde lot als Shawn Lane, die andere zwaargewicht die zo goed kon spelen.

Resumerend kunnen we stellen: goede composities, prachtig gitaarwerk, matige zang, mooie sfeer, weinig variatie en voortdurend het gevoel dat een juiste selectie van gastzangers en zangeressen van dit goede album een uitstekend album hadden kunnen maken.