Misschien is muzikant/labelbaas/duivel-doet-al Teun Verbruggen wel een van de meest productieve muzikanten die er in België rondlopen, denk maar aan Bureau Of Atomic Tourism (B.O.A.T.). Ook op het Warped Dreamer debuut Lomahongva drukt de muzikant zijn stempel. Al betrok hij in dat verhaal naast usual suspect Jozef Dumoulin (Lidlboj) ook een handvol Noorse muzikanten zoals Stian Westerhus (guitar/electronics) en Arve Henriksen (trompet/fluit, electronics, vocals).

Lomahongva is het resultaat van een gulle, wilde teug live improvisatie. Noem het gerust een erg rauwe liveregistratie die verder verfijnd werd en via mixing, mastering (Westerhus) en productie (Verbruggen) knap opgeblonken werd. Opgenomen door Dieter Claeys in Het Bos horen we een Belgisch-Noorse combinatie die knettert, verwart en vooral laat horen dat de combinatie improvisatie, jazz en electronica erg avontuurlijk kan zijn.

De knappe hoes toont The Skirt, een schilderij van Michaël Borremans. Een heel open beeld, dat in zijn eenvoud deels verder bouwt op de tradities in de kunstgeschiedenis, maar doet dromen, suggereert en zo nieuwe, onontdekte wegen verkent. Net als Warped Dreamer zélf.

Onafgezien van het fraaie artwork is het vooralsnog vooral de binnenkant die telt. Zo lezen we niet alleen de liner notes van Guy Peters (Enola.be), maar leggen we ons oor vooral te luister bij dit Lomahongva, een Indiaanse naam die in de Hopi taal zoveel betekent als beeldschone opkomende wolken. Dromerig, zeiden we het al?

Wel is al van bij de traag openbloeiende opener Kenda die de meest uiteenlopende richtingen verkent helder dat dit Warped Dreamer debuut allesbehalve mainstream is. Integendeel, we horen initieel zelfs een zware donkerte, met schijnbaar inconsistente percussie en ijle, noordelijke elektronica die verrijkt wordt zoete jazztrompet.

Je hoort dat de wortels van het kwartet in de jazz liggen, maar dat hun aandacht nu in hoofdzaak gaat naar de mogelijkheden die electronica hen biedt. Dat wordt ook duidelijk tijdens Nahimana. Warped Dreamer neemt er de tijd voor. Geen haastwerk, maar net langere, meer uitgestrekte composities waarin best veel gebeurt. En dat allemaal met ruimschoots ervaren muzikanten zoals Jozef Dumoulin, die – denk maar Lilly Joel of zijn uitstapje met Keiji Haino – sowieso al dik in de wereld van de digitale knoppendraaierij zit.

Warped Dreamer is filmisch, maar dan op een manier die zijn gelijke niet kent. Niet toevallig dragen veel composities de belofte van futuristische jazz in zich. Zo zouden we Lomahongva een dwarse, naar Lynch neigende geluidstrip kunnen noemen. Soms gaat het er wel erg chaotisch en ronduit desoriënterend aan toe, zoals onder meer tijdens de dolle trip die door het leven gaan als Sahpooly of het door vocale samples beheerste Tehya. Daarin wordt het improvisatorische ten top gedreven, al mondt Sahpooly wel uit in een kalmere passage waarin het exotische, oriëntaals klinkende trompetwerk van Henriksen even sier kan maken.

Lomahongva, een intrigerende titel voor een al even intrigerend album. Vier verschillende stemmen die elkaar hier vinden. Wat zij brengen is nieuw en klinkt erg opwindend, vooral omdat deze muzikanten elkaar uitdagen. Zien waar het heen kan gaan zonder echt volledig te weten waar je uitkomt, dat kan evenaf gewoon erg spannend zijn.