In deze coronatijden komt een live album des te hard binnen. Zeker als het Belgisch-Noorse kwartet Warped Dreamer gaat improviseren op eenzame hoogte. Met Live at Bimhuis hebben ze een ijzersterke opvolger voor Lomahongva (2016) beet.

Teun Verbruggen, Jozef Dumoulin, Arve Henriksen en Stian Westerhus hebben de voorbije decennia hun naam wel gemaakt als experimentele muzikanten. Toch blijft het iets magisch, hoe ze hier zonder afspraken een dijk van een concert uit hun mouw schudden.

De plaat opent aftastend met het dromerige Ixwele, waarin de ECM-ervaring van trompettist Henriksen duidelijk doorsijpelt. Gaandeweg zwelt het nummer aan en wordt ook de deur opengezet voor elektronische impulsen. Het inspireert het kwartet om in Golden Geek Award alles uit de effectenkast te halen: alsof Miles Davis uit Bitches Brew in een videospel stapt dat crasht, opflakkert, crasht. Het is even headbangen tot de batterij van het spel stilaan leegloopt.

“Lights out,” zegt een stem die vervormd, geknipt, geloopt, ontmenselijkt wordt. We zijn aanbeland in het dystopische landschap van Lights Out – Darkness en horen schijnbaar stoten van losgerukte elektriciteitskabels. De muziek komt maar in schokken tot ons en er zit storing op. Een meesterlijk staaltje van klankmanipulatie in een boeiende chaos.

Hetzelfde kan gezegd worden van wat volgt: Umgaba is een ingehouden, haperend stuk dat dankzij zijn vele lagen en versnellingen geen moment verveelt en uitmondt in een soort free metal jazz. Raar maar waar vloeit het naadloos over in de ijle zang en gitaarlijnen van Camphor Bush, dat lang zweeft tussen tribale muziek en experimentele rock. Wanneer de zanger/sjamaan in extase raakt, ontvlamt ook de gitaar in knisperende fuzz, vergezeld door vurig drumwerk. Een opflakkering die al even prachtig uitdooft.

En zo improviseerde Warped Dreamer aan de oever van het Ij een ongelooflijk spannend album bij mekaar, boordevol ideeën en klankexperiment. Sterk!