Whale City van het Londense Warmduscher liet de luisteraar vorig jaar dan wel in verwarring achter, toch had het een duidelijke rode lijn. Een sfeer vol pulp crime, geweld, seks en nihilisme. De band vertaalde dat muzikaal naar rauwe garagerock en postpunk met invloeden van soul, funk, surf, hiphop en nog veel meer. Het klinkt vermoeiend en ingewikkeld, dat is het ook wel, maar door de duidelijke rode lijn zat er een soort van logica achter het rariteitenkabinet.

Nota bene Iggy Pop introduceert de wereld van Tainted Lunch in de openingstrack. Kort, alsof hij niet meer tijd had, of geen zin had om het lied af te maken. Vervolgens zet het titelnummer je nog op het verkeerde been, door rechttoe-rechtaan garagerock te spelen, waar enkel het toetsenwerk wat uit de bocht vliegt. Een illusie, zo blijkt als Midnight Dipper rauwe funk mixt met een tegendraads mathrock-refreintje en een sfeer oproept van seks en sleazy nachtelijke activiteiten. Die sfeer blijkt al snel minder nihilistisch en gewelddadig dan Whale City, meer creepy als in een Italiaanse Giallo sfeer.

Die funk invloeden blijven duidelijk te horen op het album, zoals in Disco Peanuts. Er worden “slechts” disco-invloeden toegevoegd aan de track, zoals de titel al doet vermoeden. Maar van daaruit word het steeds vreemder: Funkadelic/Parliament invloeden in Fill it, Don’t Spill It (een knipoog naar Funkadelics Hit It and Quit It?), rapper Kool Keith komt langs voor een 90’s gangsta-rap parodie in Burner en we horen bossa nova invloeden in Precious Things. Afsluiten doen we natuurlijk met een ballad, want waarom niet? Een ballad vol 50’s crooner invloeden, maar gezongen door een lo-fi microfoon.

Het is niet eens zo’n grote stap meer om Warmduscher de lo-fi garagerockversie van Mr. Bungle te noemen. Muzikaal verre van uitstekend, duidelijk meer punkenergie dan imponerende instrumentbeheersing. Dat is nog een understatement. Maar wat je overhoudt is onbesuisd genre-hoppen met een flinke dosis eigenzinnigheid, zelfspot en vooral plezier. Wellicht niet zo sfeervol als op voorganger Whale City, maar wanneer het resultaat zo maf is – who cares, right?