Slechts een paar weken zitten er tussen de releasedatums van het opgewekte Comic Trip van Sylvie Kreusch en het melodramatische Karaoke Moon van Warhaus. De twee voormalige geliefden staan overduidelijk haaks tegenover elkaar in het leven. Sylvie Kreusch heeft de liefde weer toegelaten, Maarten Devoldere zit nog midden in het verwerkingsproces en scharrelt de waardevolle momenten uit het verleden bij elkaar. De prille liefde verkeert bij hem nog in een verkenningsfase, voorzichtig leert hij weer om gelukkig te zijn.

Zorgt de zangeres voor de nodige verfrissing, Maarten Devoldere warmt het kliekje van gisteren opnieuw op, en schotelt ons kost voor die op Ha Ha Heartbreak nog smakelijk geserveerd werd. Bij Karaoke Moon stagneert hij en pakt hij een herhalingsrecept uit de kast. Hoe bijzonder is het dat Sylvie Kreusch de nummers weer ouderwets opleukt, alsof er niks gebeurd is, terwijl er in de tussentijd juist heel veel veranderd is.

Nog steeds zijn het prachtige nummers, maar ze vallen nu wel heel zwaar. In Where the Names Are Real haalt de muzikant telkens weer de fotoboeken tevoorschijn. Kan je herinneringen herbeleven als de ander ontbreekt? Dit ziekelijk verslaafde gedrag boekt geen voorruitgang, maar wekt de indruk dat Maarten Devoldere de kwelling adoreert en dan streef je het doel voorbij. Het ligt er net te dik bovenop, waardoor de swing ontbreekt. Laat die swing nou juist Warhaus zo bijzonder maken. Warhaus was het kindje van Sylvie Kreusch en Maarten Devoldere, waarbij die laatste het voordeel van de scheiding won, maar een paar jaar later toch de grote verliezer blijkt ze zijn.

Maarten Devoldere, de romanticus functioneert het beste zonder romance. Hij weet donders goed hoe het in elkaar steekt. Exotische No Surprise soulwave, zonder verwachtingen er open instappen, de liedjes schrijven zichzelf toch wel. Alleen wordt de inboedel nu verdeeld en krijgt Sylvie Kreusch de geluksmomenten in haar schoot geworpen. Warhaus is zoekende, de verrassing is er een beetje vanaf. No Surprise heeft iets triests, de verplichting van Sylvie Kreusch om hulp te bieden. In deze fase kan je juist het beste elkaar loslaten, dat is gewoon stukken gezonder. Het duistere What Goes Up, de film is afgelopen, de aftiteling rondt het proces definitief af.

Jim Morrison haalde het maximale uit zijn leven, de seks, het genot en vooral het leven zelf. Met zijn 35 jaar speelt het bestaan bij Maarten Devoldere in gematigd langspeelplaat tempo af. Het is jaloezie in het kwadraat en op het moment dat Maarten Devoldere bijna doordraait, is hij met zijn wraak croonende overdracht op zijn best. Het is de jazzy staande bas die er geduldig de nodige coolness in stopt. De zelfverzekerde factor, de onstuimige jeugdigheid, maar ook de geleerde oude heer. Het sfeerbepalende Jacky N benut de woordeloze stilte, een berustend piano intermezzo om tot inkeer te komen. Het zit tegen een boetedoening aan, de zondes wegspoelend.

In het dreigende Zero One Code staat het voormalige koppel loodrecht tegenover elkaar. Het slaande klokkenspel overstijgt het uptempo ritme en de gejaagde bas. Met wiskundige formules de liefde beantwoorden. De chemie van het onverwachte. Zero One Code is echter net iets te avontuurlijk experimenteel, net te doordacht, maar wel geniaal doordacht. De filmische Hooverphonic triphop van Hands of a Clock is buitencategorie en leunt tegen perfectie aan, al is het juist op het moment dat Maarten Devoldere de imperfectie omarmt.

The Winning Numbers, het leven is een dramatisch roulettespel, een misstap en je ligt eruit. Het sleutelnummer tussen heden en verleden, veilig en gemakkelijk. Dan valt het egocentrische I Want More hard op je dak. Control freak Maarten Devoldere smacht naar een stukje spanning, maar is te vermoeid voor de strijd. Soms wil je teveel, soms eis je teveel van jezelf. Emely benut de zekerheden, maar hunkert naar de schoonheidsfoutjes. Karaoke Moon, kunstmatig vermaak, tot midden in de nacht.