Wat gebeurt er als je bij een stoffige woestijn stoner rockband het korrelige zandgruis met old-school Merseybeat gitaar twinkelingen wegspoelt? Ontstaat er dan een modderige poel aan stroeve stroperige riffs of geeft het juist een verhelderend, bijna doorzichtig berustend eindeffect? Bij het uit Los Angeles afkomstige Wand is er van dat laatste sprake. Wand heeft iets sprookjesachtigs, en kan zowaar een prima soundtrack voor een Lord Of The Rings achtig Tolkien verhaal neerzetten, goed functionerend als achtergrond bij een grote groep Magic: The Gathering kaartspelers. Doordacht, wat nerdy zelfs, maar aan de andere kant ook ingenieus stoer. Ik durf zelfs te beweren dat ze dit studiogevoel live perfect overbrengen. Natuurlijk is er op YouTube genoeg waanzinnig materiaal te vinden, maar een echte liveplaat, die was er tot nu toe nog niet.

Nou brengen ze daar eindelijk verandering in. De Spiders in the Rain plaat heeft gewoon de gemiddelde concertlengte, maar wordt niet door het ruisende gejuich van doorsnee enthousiaste concertgangers ondersneeuwd en overschreeuwd. Dat is allemaal in de verte afgemixt hoorbaar, en daar ligt nou net het gemis in deze concertregistratie. Wand functioneert op de toppen van zijn kunnen, is heerlijk gedurfd complex en eigenzinnig maar mist vreemd genoeg juist net die studio ruwheid. Het tot in perfectie gespeelde Spiders in the Rain is een thuiswedstrijd, met de sluimerende pandemie als enige tegenstander, opgenomen in de eerste wintermaand van 2020.

Licht neurotisch mijmerende kopzanger gitarist Cory Hanson is al lang genoeg in de rockscene werkzaam voordat hij in 2013 met Wand aan de slag gaat. Samen met drummer Evan Burrows en bassist Lee Landey vormt hij de basis. Als gitarist Robert Cody en keyboardspeler Sofia Arreguin drie jaar later aansluiten, heeft de band al eerder in twee jaar tijd Ganglion Reef, Golem en 1000 Days uitgebracht. Eventjes rustig inspelen is er voor de kersverse bandleden niet bij, Plum (2017) de EP Perfume (2018) en Laughing Matter (2019) volgen, waarna corona het werktempo gaat bepalen. En dan grijp je nog net die minimale kans om op te treden mee, documenteer je de opnames om ze twee jaar later te delen.

Hare is nog dromeriger, nog meer ingetogen en mist helaas wel die keiharde schrikeffecten welke de Laughing Matter versie zo dreigend maken. Natuurlijk speelt de keuze om hier live mee te beginnen daarin een grote rol. Omdat de track op Laughing Matter veilig in het midden staat opgesteld, werken ze daar naar die climax toe. Nu krijgt de instrumental de lastige taak om Spiders in the Rain te introduceren. Een totaal andere rolpositie. Maar werkt het ook? Nou en of! Het is zelfs een betere opener dan het ritmische Scarecrow. Een kwestie van spelen met de mogelijkheden, het materiaal afwegen en met herziende blik daarmee aan de slag gaan.

Wonder sluit bij Laughing Matter ook op Hare aan, en daar werkt het perfect, dus waarom hier verder mee experimenteren. De stoere mannen baspartijen hebben dat grimmige duistere van het vroegere Smashing Pumpkins werk. Als er dan ook nog ontembare overstembare straaljager noisegitaren aan toegevoegd worden, kom je helemaal niet meer om die invloed heen. Wijselijk komt de verrijking vervolgens in die overstromende waterval aan verkwikkende gitaarlijnen. Een tikkeltje Paisley Underground neo-psychedelica met de nodige sixties verwijzingen. Vergeet niet dat deze uit de jaren tachtig afkomstige muziekstroming in Los Angeles het grootste afzetgebied heeft, nog voordat die tsunami aan rusteloze jaren negentig gitaargolven het drastisch overnemen. Listen to this panic attack, it’s screaming in your head, I’ve heard several other ones and they all sound just like this. Bijna beangstigend profetisch aan de vooravond van de grote wereldverschuiving, waarna pandemie en milieuproblematiek de regie in handen nemen.

Het Plum titelstuk van hun vierde plaat haakt hier met die voorziende sound ernstig op in. Op de achtergrond patrouilleren zoemende sirenes die het aankomende gevaar met defensieve verdedigingsdrones en overstijgende bewakende drones afkopen. Tijdmachinemuziek, de uitvlucht naar het lichtgewicht seventies poprockgitaar tussenstuk waarna snel die freakende gekte het weer genadeloos overneemt. See an image of this song burn like a coat, And other useless dreams, What will the world become? Toen nog een vraag, ondertussen pijnlijk beantwoordt. Het blijft een bijzondere band die met gemak de gestructureerde bijna orkestrale sound met zwaar symfonisch gitaargeweld confronteert. Het is de kunst om net buiten de lijntjes te kleuren, waardoor het net geen warboel aan probeersels wordt. Plum bemerkt dat dit haalbaar is, maar zoekt wel net dat randje op.

Toe maar, gewoon vervolgens het ruim twintig minuten durende White Cat inzetten! Het mag van mij allemaal, al loop je bij die langere epische stukken al snel het risico dat de aandacht gaat verslappen of het geheel in een eindeloze jamsessie uitloopt, waarin uiteindelijk het einde ver te zoeken valt. Wand is zich hier van goed bewust, waar andere bands kiezen voor een overvloed aan orgel examentoetsenwerk gooit Wand er de nodige vergelijkbare sonische gitaaruitspattingen tussendoor. En toch dramt het nu ook net te lang door, mag het in het vervolg een onsje minder zijn. Het origineel haalt amper de vier minuten, en om hier met het nodige plamuurwerk 16 minuten aan vast te plakken, lijkt mij wat overbodig. Maar dan zou je wel die magistrale gitaarexplosie missen welke op het einde in gang wordt gezet, en dat wil je toch ook weer niet?

Het haperend stotterende Evening Star begin blijft ook live behouden. De gitaren janken op de achtergrond nog heerlijk door. De stilte breekt in om uiteindelijk die heerlijke zachte zangpartijen een kans te geven om de song naar zich toe te trekken. Toch mogen ze de zang in het vervolg wat sterker op de voorgrond plaatsen. Die rauwe tempowisselingen en het warme toetsenspel doorbreken die wolk aan stilte, om vervolgens weer in die mistige grijsheid te verdwijnen.

Blue Cloud is funky, bijna sexy zelfs, al kleuren Cory Hansons lyrics de song donkerblauw. Look in the blue cloud, spirit of the sky, No one’s gonna find you till the morning comes, Stand on a frozen language terrified by light, Beauty will surround you, you’ll be free at last. De angst van de berusting, de angst door het triomferend slagveld met positivisme te bestrijden. Wat geven die gitaren toch een heerlijk evenwicht, altijd fijn om de band in deze bloedvorm te horen. Sprankelend, met de geschoolde Riders On The Storm gekleurde toetsenberoering van Sofia Arreguin, wat een aanwinst is deze muzikant toch. Ze graven hiermee diep in het muzikale psychedelische sixties verleden, terwijl de belettende tijdsklok in de verte maar door blijft tikken. Het werkt hier dus wel, het bijna 12 minuten lange Blue Cloud is geen seconde te lang.

Lee Landey is toch wel bij The Gift de drijvende kracht. Droog zomers met opkomende donderwolken en zijn bijna mee neuriënde basakkoorden. Het verlangen naar vroegere liefdes, in de vorm van beeldige (ex)vriendinnen, maar ook in de vorm van vergeten rockklassiekers, die nooit meer op de radio voorbij komen. Toegankelijk hitgevoelig met futuristisch maatwerk van Sofia Arreguin en de twee gitaristen. Wand memoreert hier met het gitaarduelisme overduidelijk naar het tevens uit de omgeving van Hollywood afkomstige Jane’s Addiction en Red Hot Chili Peppers. Vergeet nooit je muzikale helden, die je aanzetten om zelf muziek te maken.

Voor de afronding gebruikt Wand twee Golem tracks; Self Hypnosis en Melted Rope. Het stevige hardrockwerk van Self Hypnosis staat mijlenver van de misleidende songtitel verwijdert. This world is old and broken, freakend rondcirculerend luchtdeeltjes plukkend gitaarkrachtwerk om vervolgens abrupt tussen de zwevende toonhoogtes tot stilstand te komen. Wat volgt is epische dreiging, en als er een track is die het vraagt om live lang uitgesmeerd te worden is dat Self Hypnosis wel. Voor mij absoluut by far het Spiders in the Rain hoogtepunt. Beschouw het oorverdovende prachtige Melted Rope dan als een meesterlijke passende toegift. Wat een geweldige band is Wand toch, uniek in zijn veelzijdigheid. Zoveel energie, zoveel schoonheid.