Walter Smith III, Matthew Stevens, Micah Thomas, Linda Oh & Nate Smith – In Common
In Common II
Eind 2018 verrasten gitarist Matthew Stevens en tenorsaxofonist Walter Smith III met een nieuw project: In Common. De bedoeling was om met vrienden uit de jazz een spontaan album te maken en in vibrafonist Joel Ross, drummer Marcus Gilmore en bassist Harish Raghavan kregen ze een fascinerende fijne band bij elkaar. En het album, simpelweg In Common geheten, was een frisse en ijzersterke set.
Nog geen anderhalf jaar later is er dan al In Common 2, het album waarop Stevens en Smith III deze keer met bassiste Linda Oh, drummer Nate Smith en nieuw talent Micah Thomas op piano, een nieuwe In Common band presenteert. Wederom een Amerikaanse jazz superband waarvan het gros van de afzonderlijke muzikanten hun verdienste binnen de jazz allang bewezen hebben.
Onder muzikale leiding van Smith III en Stevens, zij schreven wederom alle composities voor het album (op de korte inleidingscompositie Roy Allen van Roy Hargrove na), is er ook op dit album weer erg veel te genieten. Natuurlijk is het spel van de muzikanten geweldig maar het zijn de composities die ze ook de ruimte geven te excelleren.
De opzet van de stukken is eigenlijk dat ze bedacht zijn in een bepaalde bandbezetting, de contouren duidelijk vast staan en dat de muzikanten zelf zoveel mogelijk hun eigen invulling kunnen geven. Natuurlijk grijpen Stevens en Smith III met hun overweldigende spel de volle aandacht maar je wordt toch ook wel omver geblazen door het ritmetandem van Oh en Smith. Tjonge, wat een groove gevolgd door subtiliteit hebben die twee samen in zich, zeg. Wat een fraai aanvullend spel toch steeds.
Ook Thomas weet zich met rijk spel mooi in de kijker te spelen. Met al die bekende jazznamen om zich heen vertoont hij geen vrees om zich prominent te laten horen. Groots talent inderdaad. De fijnste composities die het volle potentieel van de tweede In Common band blootleggen zijn in eerste instantie gelijk Cowboy, het dwarse General George Washington (de president die ook slavenhouder was) , Clem, Van De Linde en Little Lamplight, waarbij van die laatste drie toevalligerwijs allen connecties hebben met het door Smith zo geliefde gamen.
Erg mooi is ook het door Stevens geschreven en aan zijn geboorteland Canada en zijn liefdevolle jeugd daar, opgedragen ingetogen Provinces. Wat een ongelooflijke gitarist is hij toch. Het erg sterke Opera, met strak pianomotief van Thomas, schreef hij toen hij op tour met Esperanza Spalding in Europa was. De door Smith III geschreven erg fijne albumafsluiter Type Rider is geïnspireerd op de Highway Rider video van Brad Mehldau waarbij een auto over een lange Californian Highway zijn ‘vrijheid’ tegemoet rijdt.
In Common 2 is wederom een heerlijk jazzalbum. Een album waar geweldig op gespeeld wordt en waar de composities met erg veel spelplezier en liefde voor de composities zijn vastgelegd.
Erg opvallend is ook de hoes van het album. Eigenlijk is het gewoonweg de hoes van (de eerste) In Common waarvan de lijven nog wel van Gilmore, Raghavan en Ross te herkennen zijn maar over hun hoofden foto’s van Oh, Thomas en Smith geplakt zijn. Erg grappig en cool gedaan.
