“Out of the band “ schreeuwt Humara op de  aanstekelijk rockende afsluiter, maar niet is minder waar. Op de twee delen van Work recycleerde  Walterio, het hispanic koosnaampje van Humara , het op een flinke portie energie drijvende rurale repertoire van The Silos. Walterio kwam grotendeels tot stand in Cuba. De snedig rockend passages op Walterio komen evenwel dicht in de buurt van de sound  van The Silos, die zich met een catchy mengsel van alt.county en rootsrock in de postpunk scène van de jaren tachtig manifesteren in New York City.

Niet echt verwonderlijk drummer Konrad Meisner figureerde al eerder in één van de reïncarnaties van The Silos en geeft er meteen een flinke lap op in het met strakke gitaarriffs van Jos Reyes opgebouwde Here We Go.  Humara’s uitgerafelde stembanden roepen dat verleden op met beeldrijke herinneringen aan het avontuurlijke leven on the road. Here we go, from the cafés in Amsterdam … the hippie trails of Aghanistan we’re so free.

She’s A Caveman, is een van de drie songs die Humara componeerde op The Steel Bridge Songfest, een jaarlijks rendez-vous op uitnodiging van organisator Pat MacDonald. De nauwelijks 15-jarige snaak Tarl Knight zat mee aan de schrijftafel in Wisconsin en zorgde voor een inspirerende bijdrage, het vervormde orgeltje van Jonathan Rundman  brengt een primitief, psychedelisch tintje aan. Als bijdrage aan het benefiet fonds voor MacDonald selecteerde Humara een song van de zieke rockveteraan, het samen met Rundman gezongen Hard (Only Human) klinkt ietwat sarcastisch en contrasteert fel met een strijdvaardig, door rauwe harmonicascheuten geflankeerde Will You Be Ready en de luchtige  fladderend pop van I Wan’t To Be With You. Helaas wordt het nagenoeg foutloze muzikale parcours een enkele keer, pijnlijk ontsierd door de ballade Should I Wait For Tomorrow waarin Humara de hoge noten niet haalt.

El Camino De Oro refereert aan de Cubaanse roots maar ook als hij in het Spaans zingt blijft  Humaro dicht in de buurt van de rocksound van New York City in de voetsporen van  Lou Reed en Willie Nile. Hecho En Gallica openbaart zich op broeierige repetitieve funklijnen terwijl de ingehouden bluesy pianoballade Come In A Singer lijkt weggelopen uit het sterk, onderschatte solowerk van Peter Wolf en dat is als oprecht compliment bedoeld. Met Walterio voegt de uiterst productieve songsmid andermaal een fijn hoofdstuk toe aan zijn oeuvre, overigens is Humara de laatste tijd ook met  geïnspireerde visuele projecten actief zoals op de hoesfoto’s en zelfs het  cd-schijfje uitvoerig gedemonstreerd wordt.