Letterlijk uit een handicap jouw unieke kracht halen. Hoe anders zal het leven van de Ierse Wallis Bird zich ontwikkelen als niet door een verschrikkelijk grasmaaierongeluk op anderhalf jarige leeftijd de linkerhandvingers van haar hand geamputeerd worden. Wonder boven wonder lukt het de chirurg om deze op de pink na weer functionerend aan haar hand te hechten. Genoodzaakt leert ze tijdens het trauma verwerkende revalidatieproces om de verfijning en versoepeling van haar vingers opnieuw te ontdekken en hergebruiken. Door het aangeleerd gitaarspel maakt ze haar pezen krachtiger, haar vingers minder krampachtig en levert haar doorzettingsvermogen nieuwe kansen op.

Vanwege deze achtergrond is het niet vreemd dat het geluid van deze veelzeggende singer-songwriter veel gelijkenissen met de overheersende girlpower vrouwenbeweging vertoont welke zich met volle overtuiging eind jaren tachtig presenteert om vervolgens de jaren negentig te saboteren. De eerste Wallis Bird platen hebben een rauw bluesrock geluid, jazzy wentelingen en een mooi samenspel tussen de hese doorleefde kant van haar stem en sprookjesachtige fluweelzachte hoogtes. Op het gedurfde maar tevens wat wisselvallige Architect flirt ze met dance en elektronica en het drie jaar geleden verschenen Woman is een regelrechte prima soulplaat. Niks mis mee, maar mij raakt ze hiermee niet.

Met Hands revancheert ze zich en voegt ze al die invloeden uit het verleden tot een overtuigend eindresultaat samen. Singer-songwriters folk, zwoele R&B soul, Trevor Horn bombast, futuristische eighties synthpop, electroclash gekte, luie zaterdagavond jazz, rockchick brutaliteit en vooral haar volledig tot bloei gekomen spraakmakende vurige identiteit. Op Go beseft ze dat ze haar nachtelijke kameraad de maan niet als een sober hemellichaam moet beschouwen, maar juist als een energieke vriendschappelijke lichtbron. Hiermee treedt Wallis Bird uit de duisternis en laat ze haar destructieve levenswijze ver achter zich.

Verander de wereld, begin bij jezelf, maar neem die wereld wel in je oordeel mee. De oneerlijke strijd tegen een maatschappij waar rassenhaat en homofobie onderdrukte gemeenschappen kleineert en klein houdt. What’s Wrong with Changing? Een onbeantwoorde vraag die naar de What’s Going On noodkreet van Marvin Gaye teruggrijpt, een boodschap tegen alle onrecht. Wallis Bird slaat met zuigende noise, ontregelde beats en ingehouden boosheid hard van zich af. Pittig, confronterend, een spiegel voorhouden totdat barsten de afwendende ziel binnendringen.

Pretty Lies, wat is het toch heerlijk om je tijdelijk nietsvermoedend achter leugens te verschuilen. Totdat deze gaan bijten, schuren en het panische angstbesef versterken. The Power of a Word, het voorliegen en bedriegen afsluiten. De energieke aerobic I Lose Myself Completely Flashdance eighties veerkracht waarmee ze met haar jarenlange drankverslaving afrekent. Herboren, schoon van al het vergif, schoon van alle negativiteit, de toekomst tegemoet dansend. Spirituele folky I’ll Never Hide My Love Away balans. Hands is intiemer dan haar eerdere platen. Persoonlijk geaccepteerde zwaktes krijgen een naam, een achtergrond en een eervol vooruitzicht.