Het Deense band Volbeat is onderhand uitgegroeid tot één van de grotere bands in de metal. Met een aanstekelijke mengelmoes van metal, rock ‘n’ roll, country en een vleugje punk heeft de band  in de laatste achttien jaar een enorme schare fans aan zich weten te binden. Rewind / Replay / Rebound is inmiddels alweer het zevende album van de band rond zanger / gitarist Michael Poulsen en drummer John Larsen.

Van Volbeat weet je precies wat je kan verwachten. De mengeling van de eerder genoemde stijlen is onveranderd gebleven, al moet er wel bij gezegd worden dat er steeds meer afstand wordt genomen van de metal. Het woord “popmuziek”  is inmiddels allang geen vies woord meer binnen de Volbeat gelederen. Met elke plaat werd de metal al wat meer naar achter geschoven maar de harde ruwe rand van de band beperkt zich onderhand nog maar tot twee songs, The Everlasting (Metallica) en het zeer korte (37 sec.) Parasite (Green Day).

Vinden we dat erg? Aan de ene kant wel, want de rauwere nummers waren toch ook wel de nummers die het, zeker live, erg goed deden. Aan de andere kant is het een hele natuurlijke ontwikkeling die de band meemaakt. Het is zeker commerciëler geworden, en helemaal strak geproduceerd, maar het blijft verdomde goed. Mr. Poulsen en zijn kompanen verstaan de kunst om simpele maar verschrikkelijk goede liedjes te schrijven. Bijna elk nummer is dan ook raak, en je kan de plaat letterlijk na twee keer draaien meezingen. En dat is toch ook een kunst. Het is bijna een soort instapmetal voor alle leeftijden, en dat bedoel ik niet eens negatief.

In het op INXS lijkend openingsnummer, Last Day Under The Sun, zit bijvoorbeeld een geweldig pakkend refrein. En op Rewind The Exit laat Michael horen dat hij een heel verdienstelijk zanger is. Het album gaat zowel muzikaal als tekstueel alle kanten op. Van een ode aan de Netlix serie Peaky Blinders (Cheapside Sloggers), met Gary Holt op gitaar, naar een akoestische liefdesballade aan zijn dochter (7:24).  Ook het nummer Leviathan is een vermelding waard. Het nummer met de meest “metal” tekst, over een duivels zeemonster, wordt voorzien van misschien wel de allervrolijkste muzikale begeleiding op het album. Uiteraard laat Michael zijn adoratie voor Elvis nog even langskomen in Pevis On Fire en Sorry Sack Of Bones waar een heerlijke Dick Dale-achtige gitaarlick in zit. Met When We Where Kids heeft Volbeat een haast zekere radiohit te pakken en laat de band andermaal horen dat men de kunst van catchy liedjes schrijven verstaat.

Volbeat heeft wederom een prima album af afgeleverd. Het rauwe is er nu echt bijna helemaal af en echt verrassend wordt het helaas nergens, maar goed is het zeker.