Jarenlang dachten we bij Denemarken en stevige rock alleen aan Lars Ulrich, Mercyful Fate en het Roskilde festival, maar tegenwoordig mogen we Volbeat aan dat lijstje toevoegen. Volbeat is de stralende ster van het Deense rockfirmament. In Europa en sinds kort ook in de Verenigde Staten wordt de band steeds populairder en in ons landje zijn ze het clubcircuit ontgroeid en staan ze binnenkort in een volle Heineken Music Hall.

De band dankt het succes aan de aanstekelijke mix van metal, rockabilly, punk en country. De stevige riffs herinneren nogal eens aan Metallica, maar de melodieuze zang en catchy refreintjes komen regelrecht uit de pretpunkhoek. Het nieuwe album Beyond Hell/Above Heaven is een logisch vervolg op de drie voorgangers. Volbeat heeft toegankelijkheid hoog in het vandaal en klinkt nergens echt extreem. Voor ingewijden in bovengenoemde genres is de mix van invloeden vermoedelijk een feest van herkenning. Luister en identificeer Metallica, Life Of Agony, Calexico, The Boss Hoss, Misfits, Blink 182, Elvis Presley en Johnny Cash. Gelukkig klinkt Volbeat nergens als een kloon en dat weten pers en publiek te waarderen want de band heeft over lof niet te klagen.

Beyond Hell/Above Heaven start energiek met The Mirror And The Ripper en overtuigt in een met mondharmonica opgefleurde, titelnummer. In Who They Are herkennen we South Of Heaven van Slayer en laat Volbeat zich van zijn hardste kant horen. Het vierde en vijfde nummer zijn weinig bijzonder, maar bij 7 shots veren we weer op door het country-intro en Calexico invloeden. 16 Dollars valt op door de uitbundig, vrolijke sfeer en een huppelend ritme zoals we dat kennen van rockabilly bands. Daarna volgt weer een rits stampestamp nummers zonder noemenswaardige bijzonderheden. Bij Evelyn worden we verrast op grunts. Hoewel het refrein ‘clean’ wordt gezongen is dit nummer wel het ruigste experiment op het album. Op Being 1 en Thanks horen we koortjes die in een clubhuis van voetbalsupporters niet zouden misstaan. Muzikaal hebben laatstgenoemde nummers weinig om het lijf. Beyond Hell/Above Heaven is een redelijk geslaagd en afwisselend album dat de liefhebbers zal behagen en links en rechts voor nieuwe zieltjes zal zorgen.

De hamvraag is natuurlijk waarom uitgerekend Volbeat doorbreekt naar een groter publiek terwijl zo veel andere (en zelfs kwalitatief betere) bands blijven ploeteren voor een select gezelschap? Puur op basis van de muziek is die verklaring niet te geven. Natuurlijk heeft de band kwaliteit en in zekere zin ook originaliteit, maar de factoren timing, geluk en een platenmaatschappij die in de band wil investeren, spelen hierbij ook zeker een rol. Zolang Volbeat een aanstekelijke mix van stromingen blijft koppelen aan een toegankelijk geluid lijkt continuering van het succes verzekerd.