Rusteloos linkt men al snel aan ongeduldig, hyperactief en ADHD. We passeren hier het alsmaar in beweging zijnde denkvermogen, de oneindigende creativiteit en de veelal onderliggende drang tot perfectie. Vito Dhaenens behoort tot die rusteloze mensen, het is bijzonder knap dat hij een groep afzonderlijk van elkander opererende muzikanten in zijn melancholische belevingswereld toelaat. The Restless Kind, eigenzinnige persoonlijkheden, hun krachten bundelend om tot een verdomd lekker eindresultaat te komen. Bijna therapeutisch zelfs.

Vito Dhaenens weet donders goed wat hij wil. De zoon van Derek & The Dirt zanger Dirk Dhaenens beheerst al op jeugdige leeftijd de basiskennis van het muzikantenbestaan. Sterker nog, door een veredelde stageplek binnen zijn vaders rockband krijgt hij zelfs de mogelijkheid om de Massa single te produceren. De muzikant trekt de aandacht van popjournalist Thibault Vander Donckt die hem bij zijn prille On The Level platenlabel onderbrengt. Een droomstart, maar goed, daar heeft Vito Dhaenens wel keihard voor gewerkt. Vito speelt op de emotie in. Kwetsbaarder en stukken fragieler dan wat zijn ouweheer laat horen. Een eigen geluid met een zestal aan bevriende muzikanten waaronder zijn vaste maatje Maxime De Vos op toetsen, aangevuld met Renaud Oudenaerde op bas, drummer Ramses Van den Eede en het gitaristentrio Nathan Ysebaert, Mauro Bentein en Timotheus De Beir.

Alles draait om die doodvermoeide breekbare klaagzang van Vito. Hees geleefd tegen het rokerige aan, diep intens en vol met overtuigingskracht. Chloroform, het verslavende middeltje tegen die zwartgallige hartzeer. Pijnlijke woorden raken je diep in de ziel. Vanaf de eerste seconde eist Vito Dhaenens alle aandacht op. Avond schuifelen in het donker. Dit zijn van die zeldzame momenten dat een in galmende echo verzuipende singer-songwriter effectief tot oproepende stilte binnendringt. En is het dan vervelend dat het verbijsterend sterke gitaarspel een verstorend einde aan zijn voordracht maakt? Integendeel, dopend en zalvend luidt de zanger het geheel uit. Geniaal doordacht allemaal, maar het werkt wel. Man, wat een heerlijke binnenkomer is dat Chloroform toch.

Blijkbaar is het noodzakelijk om die persoonlijke demonen van zich af te zingen, het straatje schoon te vegen om opgeruimd The Restless Kind te vervolgen. De erfenis van het Keltische verleden van het monumentale in Oost Vlaanderen gelegen Gent, waarna hij vervolgens afdwingend die overstap naar de stoffige seventies countryrock maakt. En juist die noodzakelijke geforceerde overdracht maakt de plaat zo verrassend sterk. Het aardedonkere filmische decor wordt door nachtelijke wegglijdende slidegitaar kronkelingen, rituele maandanspercussie en de emotionele stuk gezongen angstschreeuw van predikant Vito Dhaenens bewoond. Het zorgeloos beginnende Taking Leave In The End, sluit genadeloos sterk op die voortreffelijke Chloroform opener aan, en zo hoor ik de singer-songwriter dan ook het liefste.

Hoe vaak wordt de pure Shining Eyes country schoonheid onderschat, en als goedkoop vermaak weggezet. Die lichtvoetige primaire karakterisering leeft in de liefde van de Gentenaar voort. Het is mooi hoe hij de elektro folk en Americana passeert en juist naar die puurheid teruggrijpt. Liefkozend in de Wanna Make Love hunkering, jeugdige heimwee in het intieme Two Days Before verlangen, het heerlijk in ruststand opgenomen The Restless Kind titelstuk en het gitaargerichte vraag en antwoord spel in Save Your Life. Geen langdradig gesoleer, maar wel die urgentie om die kale onleefbare woestijnvlaktes met diepgroene moerasklanken te beschilderen.

Bring Me Home, als fictieve emigrant smokkelt Vito de country Europa binnen, voegt Berlijnse theatrale tragiek en Belgische manische gekte toe, en laat de songs in een muzikaal gevuld suspensievat tot een delicaat op smaak gebracht consumeerbaar eindproduct rijpen. Het experimentele oefenruimte jamsessie gevoel bepaalt hierin de levendige klankleuren, de amicale ongedwongenheid en het harmonieuze samenspel van het meer dan voortreffelijke The Restless Kind.