Villa Zeno lanceerde, na live al een reputatie gevestigd te hebben hun debuutalbum Self Made Woman. Met dat debuut laat Villa Zeno horen niet zomaar in een hokje geduwd te kunnen worden. Leidend in alle nummers is de stem van Jonah Falke die ook de nummers voor het album schreef. Van de redelijk eenduidige rock van het titelnummer tot aan het laatste nummer, presenteert Villa Zeno zich eigenzinnig. Het openingsnummer doet met zijn directe aanpak denken aan een combinatie van het aanstekelijke werk van Moke en de jonge INXS.

King Out Of Honour is eveneens een rocknummer en hier laat Villa Zeno Hammondgeluid klinken naast de gitaren; dat geeft het nummer een lekker retrogevoel. De baslijnen van Jukka Kiviniemi doen denken aan de loopjes zoals die ooit door The Doors de wereld in gebracht werden. Een swingend nummer dat je voeten van de vloer brengt. Home is een rustig nummer waar de rock ver te zoeken lijkt te zijn en waar een funky gitaar naar het einde toe de aandacht vraagt. Lady Dy swingt en rockt uit de startblokken als Jonah net gedeclameerd heeft “And I don’t know you”. Fraaie samenzang met Minka Hebing en de energie van het nummer laten je horen wat voor live ervaring Villa Zeno moet zijn. Weer die Hammondklanken. En hier ook erg fraai de viool in het nummer opgenomen.

Do-Che-Ma-Ne laat een fraai samenspel horen tussen de stem van Jonah en de warme stem van Maxime Barlag van Mister and Mississipi. Dit nummer is bijna verstild. Villa Zeno op z’n meest folky, met opnieuw fraai baswerk. Screaming J.Hawkins is moderne rock waar de energie zeer vanaf spat. Lobos is poppy te noemen met een licht funky gitaaraccent. Die funk en pop komt helemaal terug in James Brown=Dead dat de jaren Tachtig in een synthese brengt met nu. Een geslaagde zet van de Achterhoekers.

Bullit is Villa Zeno in hun meest Muse-achtige aanpak. Niet zozeer in de bombast die de Britten in hun muziek leggen, maar in de experimenteerdrift die Matthew Bellamy en de zijnen etaleren. Een contrast met alle voorgaande nummers is het tegelijk een nummer dat naar meer doet verlangen. Met dit bijltje weten de mannen behoorlijk te kunnen hakken. Dat blijkt ook in Waiting dat in experimenteerdrift misschien nog verder gaat. Na een stilte in het nummer volgt een ongetwijfeld live opgenomen passage die heel erg een Doorsgevoel oproept. Fascinerend.

Niet te classificeren, Villa Zeno. Rock, pop en experimenteel, ze beheersen het allemaal. Dat zeker. De vraag is of de ontwikkeling van de band leidt naar een keuze voor een van de paden of dat het juist de combinatie van de verschillende stijlen is die het pad van Villa Zeno maken. Het is mooi dat de band eigenzinnig zijn weg heeft gekozen; het is hen van harte gegund dat mensen met hen verder willen gaan op dat pad. Self Made Woman is een prima eerste stap in de ontwikkeling van deze band.