De Finse trompettist Verneri Pohjola is één van onze grootste jazzhelden. Met zes geweldige albums op rij maakte hij dat ons wel heel duidelijk.  En met zijn laatste twee laatste eigen albums Bullhorn (2015) en Pekka (2017), een ode aan zijn vader, jazzbassist Pekka Pohjola, al helemaal.

Na een aantal samenwerkingsalbums, waaronder het heel mooie, vol op de improvisatie tot stand gekomen, Animal Image (2018) met percussionist Mikka Kallio, en natuurlijk het reünie-album Land of Real Man (2019) van Ilmillieki Quartet, is het met The Dead Don’t Dream weer tijd voor een volledig eigen album.

Met Mikka Kallio op drums, Antti Lötjönen op contrabas en Tuomo Prättälä op piano en electronics heeft Pohjola weer de band bij elkaar die ook Pekka zo meesterlijk maakte. En maar weer aangeeft waarom we die Finse jazzscene zo goed in de gaten moeten houden. Wat een geweldige muzikanten zijn het en met Pauli Lyytinen op sax (zowel sopraan als tenor) en Miikka Paatelainen op pedal steel komen er trouwens als net zo getalenteerde gasten bij.

Vanaf het allereerste moment in albumopener Monograph maakt Pohjola duidelijk dat hij voor The Dead Don’t Dream zijn muzikale avontuur weer flink oprekt. Het gebruik van dromerige electronic sferen die op Pekka begonnen zet hij hier door, net als de geïmproviseerde/vrije klanken die hij met zijn trompet neerlegt. Lekker groovy opgezet en meesterlijk uitgevoerd. Wat een heerlijke albumopening.

Het daarop volgende Wilder Brother is zowaar nog beter. Pohjola en Lyytinen gaan een wel heel fraai duel aan dat voor de luisteraar puur winnaars oplevert.  Het avontuurlijke Voices Heard is dan weer een lang uitgesponnen compositie die wordt gedreven door improvisatie en pure jazz en waarin fantastisch gespeeld wordt.

De al net zo fraai lang uitgesponnen titeltrack mag het hoogtepunt van het album genoemd worden. Een tijdloze trompetmelodie die wel heel erg fraai met de band wordt uitgebouwd. In een loom tempo met alle ruimte voor Pohjola om zijn zelfverzekerde tegelijk majestueuze trompetklanken eens even flink naar de voorgrond te trekken. Erg mooi pianospel van Prättälä ook trouwens.

Hoe intrigerend mooi is ook Argirr, vooral als de track halverwege in een stilte vervalt en vanuit daar, met een dronegeluid op de achtergrond, magistraal en sfeervol verder trekt. Het donkere Suspended sluit het album daarna zowel sfeerrijk als spanningsvol af. Met wederom Pohjola in de glansrol, fijn omringd door een indringende bas (geweldig muzikant is die Lötjönen toch ook), traag duwende drums, fijn atmosferische electronics en in fraai samenspel met zowel sax als pedal steel.

Het avontuur vol opzoeken is wat muzikanten echt beter maakt. Pohjola doet dat op The Dead Don’t Dream weer optimaal en hij blijft verbluffen met zijn spel en composities. Volgroeide techniek als basis voor volle emoties. Pohjola is op weg naar eeuwige jazzroem.