Miero is het tiende album van de Finse band Värttinä. De al in 1983 door de zusjes Sari en Mari Kaasinen (ze waren destijds 15 en 11 jaar) opgerichte band is in de loop der jaren uitgegroeid tot één van Finland’s meest bekende, experimentele en unieke bands, die de Finse muziektraditie hoog in het vaandel bleef houden. Na jaren van groei (zowel in band-omvang als in muzikaal opzicht), resulterend in onder meer een gouden plaat voor het album Oi dia (1991) en een Finse Emma Award in 1992, veroverde de groep met hun overtuigende live-tours ook Europa en werd de traditionele folk meer en meer losgelaten ten faveure van een fraaie mix van de Fins-Oegrische muziektraditie met flarden rock en jazz, gespeeld op akoestische instrumenten.

Met het vertrek van Sari (zij richtte een nieuw band, Sirmakka, op) kwam de experimenteerdrift van de band nog meer op stoom en dat uitte zich in het album Vihma (1998), dat voor het eerst volledig bestond uit eigen composities en de prima opvolger uit 2000, Ilmatar. Niet alleen Europa maar ook Japan viel vervolgens voor de unieke, meeslepende sound van Värttinä. Gedurende de jaren wisselde de samenstelling van de band maar door het vertrek van zangeres Kirsi Kähkonen moest de band in 1992 verder met drie zangeressen: Mari Kaasinen, Susan Aho en Johanna Virtanen.

Het album Iki (2003) was daardoor een soort nieuwe start, met ook een ander, volwassener geluid met meer sobere zangpartijen en melodielijnen. In 2004 werd de band uitgenodigd in Canada om de muziek te schrijven voor de succesvolle musical Lord of the Rings, waarvoor werd samengewerkt met de bekende Indiase componist A.R. Rahman en het jaar daarop kon Värttinä weer een mooie prijs in de prijzenkast zetten toen de band de Finland Prijs ontving van het Ministerie van Onderwijs voor hun artistieke verdiensten. Tevens kwam in dat jaar het album Miero uit, bij Real World, een album dat nu dus in de Gold-Series opnieuw is uitgebracht.

Alleen de hoesfoto al, met een foto van een donder, duister bos, voorspelt een spannend album en die voorspelling wordt bewaarheid. Vanaf de eerste tonen van Riena worden we meenomen in de wondere (zang)wereld van de band. De muziek stuitert alle kanten op en er klinkt altijd dreiging, soms meteen duidelijk aanwezig maar ook vaak onderhuids. De hun zo kenmerkende samenzang is weer volop aanwezig en varieert van meeslepend mooi naar prachtig jachtig. Net als in de vaak bezongen mythes en sagen zijn er immer twee kanten de medaille en die wordt ook vocaal weerspiegeld door zowel hemelse als helse zangstructuren.

Gelukkig zitten er in deze release geen tekstvertalingen want anders zou je soms flink schrikken welke gebeurtenissen er schuil gaan achter de soms lief klinkende stemmen, met als treffendste voorbeeld het nummer Mataleena, dat handelt over een vrouw die drie kinderen baart en deze vervolgens op verschillende lugubere wijzen weer vermoord! Maar voor degenen die zich hierdoor niet laten afschrikken valt er muzikaal genoeg te genieten. De intrigerende songs  Synti heeft bijvoorbeeld iets eng magisch en de a capella gezongen titeltrack die het uitstekende nummer Mierontie inluid mag er ook wezen. Daarnaast kent Miero veel afwisselingen in stijl, ritme en klank, waardoor de magie nergens verbroken wordt en het album boeiend blijft.