Er zijn artiesten die zolang actief zijn (geweest) dat het aan verloop van hun carrière een flink deel van de ontwikkeling van de popmuziek is af te lezen. Denk aan The Bee Gees, die begonnen als pre-pubers in de beat-tijd in Australië, daarna wereldberoemd werden als popact in de flowerpowertijd, waarna het pas echt losbarstte in de discotijd. Maar toen waren we al wel vijftien jaar verder.

Carole King is er ook zo eentje: (redelijk anoniem) songschrijfster in New York rond 1960, verantwoordelijk voor wereldhit na wereldhit tot pakweg 1967, waarna ze zoetjesaan begon te werken aan een solo-carrière. Toen ze daarin eenmaal haar vorm had gevonden, bleek dat ze zo’n beetje aan de wieg stond van een genre dat de hele Amerikaanse West-Coast in de seventies van een soundtrack voorzag.

Nog zo’n man van achter de schermen, maar dan eentje die daar nooit echt achter vandaan is gekomen, wordt nu geëerd met een carrière-overzicht op Ace Records. De muzikale loopbaan van Lou Adler (1933) begint als hij rond 1957 Herb Alpert ontmoet. De twee besluiten samen songs te gaan schrijven, maar een platencontract zit er niet zo snel in. Keen Records, waar Sam Cooke dan platen maakt, wil ze wel hebben, maar vooral omdat de productie van hun demo’s nogal indrukwekkend is. Sam wordt al snel een goede vriend van ze en ze werken samen aan enkele opnamen. De grootste Sam Cooke-hit produceren ze pas als hij al is vertrokken naar ‘major’ RCA in 1960. Of er nog wat in het archief zit, wil Keen weten. En ja hoor: Wonderful World wordt een van Cooke’s grootste hits.

In de jaren daarvoor zijn Adler en Alpert al betrokken bij de eerste platen van het latere surfduo Jan & Dean (Honolulu Lulu) en doowop-klassiekers Goodnight Sweetheart van The Untouchables en Alley-Oop van Danté & The Evergreens. Dat de paden van Lou Adler en Carole King elkaar rond 1970 veelvuldig zouden kruisen, wist rond 1960 nog niemand, des te toevalliger dat Adler de Carole King-Howard Greenfield-compositie Crying In the Rain door The Everly Brothers produceerde.

Als de popmuziek rond 1965 wat maatschappijkritischer wordt, zit Lou Adler vooraan. Hij is nog amper bijgekomen van de dood van zijn goede vriend Sam Cooke als hij het opmerkelijke Eve Of Destruction van Barry McGuire uitbrengt als eerste hit op zijn eigen Dunhill-label. Geen domme zet, want behalve dat het Adler een nummer 1-hit oplevert met een allesbehalve ‘safe’ nummer, levert het hem nog wat extra’s op. McGuire introduceert enkele goede vrienden bij Adler: The Mama’s & Papas. Ook die sluiten zich aan bij Dunhill, wat het label de eerstvolgende drie jaar een flink aantal hits oplevert. Als Adler zijn Dunhill-label heeft verkocht aan ABC-Paramount, blijft hij de platen van The Mamas & Papas voor dat label produceren.

Op zijn eigen nieuwe label Ode Records brengt hij als eerste plaat Stoney End uit: een compositie van een getalenteerde nieuwe songwriter, Laura Nyro. Niet in haar versie, maar in die van The Blossoms, een trio dat Adler al kent sinds de jaren vijftig. Ze zongen al bij Sam Cooke, de bekendste stem van het drietal is Darlene Love.

Terwijl de hits doorgaan op Ode (San Francisco van Scott McKenzie wordt zelfs hit van het jaar in 1967, tel Monday Monday, Twelve Thirty en al die andere Mamas & Papas-hits er nog bij op) zijn Adler en ‘Papa’ John Phillips de organisatoren van het allereerste echte popfestival, Monterey, waar ondermeer Otis Redding, Janis Joplin en Jimi Hendrix internationaal doorbreken.

In 1968 staat ineens Carole King weer aan de deur bij Adler. Inmiddels gescheiden van Gerry Goffin, wil ze haar platencarrière weer oppakken. Niet als soliste, zoals in de vroege sixties, maar als lid van een groep. Omdat Adler destijds wel positief was over haar demo’s benadert ze hem. Adler brengt het album Now That Everything’s Been Said van The City uit, een aardige voorstudie voor wat hij en King de wereld te bieden hebben. Dat komt, na enkele solo-albums van King, pas in 1971 echt goed naar buiten met het inmiddels als legendarische beschouwde Tapestry.

“Het was de tijd dat iedereen aan de West Coast op elkaars albums speelde,” herinnert Adler zich in het zeer informatieve boekje bij deze uitgave. Carole op die van James en omgekeerd, Joni op die van Carole, Joni op die van James…”. Adler besteedde veel tijd aan de ‘sequencing’ van de tracks op Tapestry, de volgorde van de tracks en de manier waarop het ene nummer aansloot op het volgende. “Ik had de persoon in gedachten die thuis in zijn eentje naar het album luisterde.” Zodoende werd Tapestry de soundtrack van een generatie. Tot halverwege het decennium bleven Adler en King samen succesvolle platen maken. Toch was Carole niet Adler’s meest succesvolle act van de jaren zeventig. Dat bleek de in marijuana gedrenkte ‘stoner rock’ van Cheech & Chong, met wie Adler tussen 1971 en 1977 samenwerkte.

Van Sam Cooke naar Cheech & Chong, van Jan & Dean naar The Rocky Horror Show (ook daar zat Adler achter de knoppen): in 25 tracks geeft Lou Adler – A Musical History een mooi overzicht in een notedop van een indrukwekkende loopbaan. In het begin volstaan de losse singles, vooral aan het eind zijn de tracks vooral ´teasers´ voor albums die je echt in hun geheel in huis moet hebben. Of waarschijjnlijk allang hebt.