Klandestien tapes maken als enige optie, dus niet omdat het hip is of toevallig binnen een punky narratief past, maar omdat je anders de straffe grip van de Staat op je schouders voelt en represailles dreigen: dat was de modus die subculturen in de voormalige DDR móesten kiezen. Immers: zelfs het uitbrengen van platen was een staatsaangelegenheid. In het verborgene echter broeide een levendige wirwar aan kunstzinnige netwerken waarin muzikanten, dichters, schilders, filmers en performers bliksemsnel van rol en stijlvorm wisselden. Verveling en gek genoeg ook zonder de last van vooruitzicht op enig commercieel (of anderszins: economisch) succes, werkten zij zonder enig oogmerk richting een afgerond ‘product’, zoals dat in het Westen opgeld deed.

Deze werken zijn zelden of nooit bewaard gebleven, slecht gedocumenteerd en zeer vaak niet uigebracht. Met de gedeeltelijke opening van de wurggreep door de Staat, veranderde de situatie ietwat. De experimentele muziek werd op de radio gedraaid en voorheen illegale groepen speelde in het Palast der Republik; sommigen zagen zelfs hun albums verschijnen op het staatslabel Amiga.

De DDR is de voedingsbodem gebleken voor een beginnend Rammstein, de kiem van Raster-Noton lag daar en de genesis voor Tarwater en To Rococo Rot kan er gevonden worden. Op dit verzamelalbum wordt een selectie van elektronische experimenten vanachter De Muur gepresenteerd. Slogans zijn het, leuzen met synths alsof ze op spandoeken gekladderd werden. Venijnig bijtende en schurende expressies van zelf-realisatie ergens tussen buitengesloten worden en jezelf afsluiten-van laten ziedende urgentie horen. Nerveuze post-punk, krassend-knerpende noise, gemuteerde NDW-achtige danspop en visionaire industrial-dub wisselen elkaar af. Deze veelal zeer korte statements zijn kernachtig gecondenseerde blijken van opgekropte woede, gedroomde vrijheid en nu historische actualiteitsbeschrijving ineen; onmisbare tijdsbeelden ook van de ongebreidelde vrijheidsdrang van de scheppende menselijke geest.