Twaalf muzikanten brengen het lang vergeten, dromerige popwerk van Margo Guryan ruim twintig jaar na haar dood terug onder de aandacht, in een eerbetoon  gevuld met  de twaalf songs  die in 1968 Take a Picture vulden.

Margo Guryan werd tien jaar eerder op basis van haar songs uitgenodigd voor een sessie bij Atlantic. Ahmet Ertegun en Jerry Wexler zijn niet bepaald onder de indruk van haar vocale capaciteiten. Harry Belafonte, Freda Payne, Bobbie Gentry & Glen Campell en Jackie DeShannon hadden voordien al songs  van de studente jazz en klassieke muziek opgenomen. Tien jaar na die mislukte Atlantic sessies dreigt het weerom mis te gaan als producer John Simon opstapt om samen te gaan werken met Janis Joplin. John Hill werkt de sessies verder af. Het idee om  de fluisterzang van Margo te verdubbelen is afkomstig van muziekuitgever David Rosner, Guryan’s latere echtgenoot. Die aanpak werkt bij het luchtige, dromerige en tegelijk barokke popwerk van het in 1968 uitgebrachte Take a Picture. Bij gebrek aan promotie, Guryan weigerde op tournee te gaan, blijft Take a Picture lange tijd een obscuur muzikaal werkstuk.

Eind jaren negentig komen royalty’s van Japanse perserijen binnen, dat vormt de aanzet om dertig jaar na datum werk te maken van een heruitgave, zo wordt Take a Picture in 2000  terug beschikbaar. Guryan onthulde dat ze destijds vooral naar Pet Sounds van The Beach Boys luisterde, vooral het meesterlijke God Only Knows inspireerde de zangeres die tot dusver popmuziek negeerde en in 2002 overleed.

De chronologische volgorde van de oorspronkelijke vinylplaat werd behouden en het is Tops dat de score opent met ijle zangpartijen in Sunday Morning. De uit Michigan afkomstige Rahill, een zangeres met Oosterse roots klinkt ietwat mysterieus met het haast fluisterend gebrachte Sun. Met een zuchtende Claire meandert het lieflijke Love Songs voorbij.

De smachtende interpretatie van Thoughts is het werk van June McDoom, het op baslijnen en donkerder synthesizerwerk balancerende Don’t Go Away bekoort ons eerder matig.

De reprise van de titelsong Take A Picture met de stem van Frankie Cosmos en de opgewekte, ritmiek, van het met klarinet gelardeerde What Can I Give You door Kate Bollinger, klinken wel overtuigend.  Dat geldt eveneens voor het melancholische Think Of Rain dat het evenwel moet afleggen tegen de versies van Claudine Linnet en Jackie DeShannon uit de jaren zestig.

Het is wachten tot Margo Price California Shake aansnijdt om nog even echt te genieten van het songwerk van Margo Guryan. De zoektocht naar de heruitgave van  de oorspronkelijke opnamen, al dan niet aangevuld met extra demowerk is begonnen.