Als componistenduo waren ze zo blank als maar zijn kon. Toch heeft de muziek van Burt Bacharach, in combinatie met de muziek van de inmiddels overleden Hal David, een aardige brug geslagen tussen blank en zwart, in een periode, de jaren zestig, dat dit nog niet zo vanzelfsprekend was in de Verenigde Staten.

Hoe indrukwekkend en veelzijdig de carrière van Bacharach & David ook was, er is één zangeres met wie ze voor eeuwig en altijd zijn verbonden. Dat is Dionne Warwich. Toen ze met haar kennismaakten, in 1963, hadden Hal en Burt al zo’n zes jaar hits gescoord met blanke sterren als Vic Damone en Marty Robbins.

Dionne Warwick waren ze tegengekomen bij een opnamesessie voor The Drifters en ze lieten haar de demo zingen voor een nieuwe compositie, Make It Easy On Yourself. Anno 2014 linkt iedereen dit nummer aan haar, maar in 1963 zag de baas van Scepter Records wel wat in het nummer, maar niet in Warwick’s demo. Hij gaf het nummer aan Jerry Butler, die er overigens wel een Top-20 hit mee scoorde. Warwick’s demo werd een albumtrack op haar eerste langspeler. Als ‘goedmakertje’ schreven Hal en Burt voor Dionne doodleuk een andere klassieker, Don’t Make Me Over, dat haar eerste single werd.

Make It Easy On Yourself is wel de openingstrack van het 24 songs tellende overzicht Let The Music Play (op Ace uiteraard), dat Bacharach & David-songs laat horen in de versie van grote soul-artiesten. Dat zijn niet altijd de oudste of eerste versies van die nummers. Zo hebben de samenstellers -gelukkig- niet Warwick’s origineel van I Say A Little Prayer gekozen. De enig echte definitieve versie is immers die van Aretha Franklin. Dat vonden Burt en Hal zelf ook, toen Artetha’s cover in de nazomer van 1968 verscheen. Sorry Dionne! En al heeft iedereen Aretha’s versie all lang in huis, die hoort hier wel.

Jerry Butler en Dionne zaten elkaar in het begin van haar carrière vaker in het vaarwater. Zo scoorde zij in ’66 een hit met Message To Michael, hier blijkt dat Butler het origineel al in ’63 opnam als Message To Martha!

Voor het overige is het album vooral een ‘smulparadijs’, waarbij het gebodene op het album zelf minstens net zo mooi is als de combinatie van titels en artiesten op de hoes doet beloven. Het door zowel Dionne als Dusty naar onsterfelijkheid gezongen The Look Of Love krijgt hier een volledig nieuwe lading op een manier die alleen Nina Simone eraan kan geven. ‘Huisvocaliste’ Warwick was trouwens wel vaker naar het tweede plan verwezen. De versie Close To You door The Carpenters is toch echt mooier dan die van Dionne. Maar heb je de versie van Bobby Womack (1971, een jaar na de Carpenters) weleens gehoord? Prachtig!

Het nummer Always Something There To Remind Me kennen we in Nederland vooral in de versie van Sandie Shaw. Maar die wordt volledig weggeblazen door de orkaan die Patty Labelle & The Bluebelles ervan maakten. Voulez-vous coucher avec moi? Eerst effe uitblazen graag!

Het album loop van 1963 – Dionne’s eerste demo- tot 1975, het jaar waarin Gloria Gaynor de Bacharach & David-klassieker Walk On By het discotijdperk in schopte. Maar gelukkig hebben de samenstellers niet gekozen voor chronologie. Zodoende kan het album eindigen met de uitsmijter: A House Is Not A Home, al in 1964 een hit voor zowel Dionne als Brook Benton. Maar wie die versies als de besten beschouwt, kent niet de versie van Mavis Staples, uit 1969. Zó sluit je een album af.