De muziek van Mose Allison ontdekte ik vrij laat, Erik Carrette de toenmalige uitbater van de Banana Peel  Blues Club stopte me ergens in de vroege jaren negentig de  Mose Allison Sings toe. De uit ’63 daterende langspeler bevatte een mix van blues en klassieke jazzballades en enkele eigen composities die op hun beurt over de generaties getild worden. Zo wordt Allison in de jaren zestig  een cultfiguur in Mod kringen als The Who  zijn Young Man oppikt als Young Man Blues.

In Mississippi ontdekte  Allison als jonge blanke snaak in de jaren dertig en veertig de destijds populaire jazzmuziek van Duke Ellington, Louis Armstrong en Nat King Cole Trio, naast de plaatselijke blues. Invloeden die hij als jonge trompettist, pianist en songwriter in zijn eigen organische stijl verwerkt in het clubcircuit van het Zuiden. In New York perfectioneert hij dat unieke mengsel, hij belandt er in 1956 in volle bebop periode.

De muzikale erfenis van de in 2016 op 89-jarige leeftijd overleden Mose Allison is ronduit indrukwekkend met ruim dertig langspelers voor illustere jazzlabels als Prestige, Atlantic en Blue Note. Van Morrison bedacht de man in ‘96 met hulp van de toetsentandem Ben Sidran en Georgie Fame In met Tell Me Something, een schitterend eerbetoon. Amy de dochter van Mose, zelf een niet onverdienstelijk singer-songwriter, brengt met  de hulp van producer Don Heffington een indrukwekkende kransje van topartiesten samen die beurtelings hun favoriete Mose Allison song presenteren.

Taj Mahal opent de score met You’re Mind Is On Vacation, een versie die met  dat typerende pianospel  dicht bij het origineel blijft. Robert Fulks debiteert My Brain in een sprankelende hillbilly benadering en Jackson Browne houdt het bij een door orgel en snerpendegitaar ondersteunde sobere bluesy lezing van If You Live. Your Molecure Structure wordt  als wervelend jazzy niemendalletje opgevoerd door The Tippo All Stars met zang van Fiona Apple.

Het ondertussen bijzonder goed ingespeelde duo Ben Harper/ Charlie Musselwhite  imponeert met een door inventief harmonicaspel gedomineerde interpretatie van Night Club. Ook Chrissie Hynde  overtuigt met het met luie sensuele zang gedebiteerde  Stop This World.  De keuze van Iggy Pop die  jazz exploreert blijkt  een voltreffer, het diepe parlando balanceert op dartele  baslijnen en bizarre trompet motiefjes.

Bonnie Raitt brengt een bijzonder fraai Everybody’s Crying Mercy op het podium ook Richard Thompson opteert helaas voor een minder beklijvende liveregistratie. Parchman Farm behoort ongetwijfeld tot het betere werk van Allison met interpretaties van John Mayall en Georgie Fame. Brendan Crocker assembleerde een combinatie van die Allison song met Parchman Farm Blues van ervaringsdeskundige Bukka White .

Peter Peter Case rollende pianoblues van I Don’t Worry  About A Thing  klinkt niet onverdienstelijk , nog sterker is het op broeierige snarenritmiek en orgel gebouwde Wild Man On The Lose van Dave en Phil Alvin. In het afsluiter Monsters of Id dat dochter  in 2009 opnam in duet met Elvis Costello duikt Mose zelf op als pianist.  Er passeren genoeg fijne momenten die de aanschaf verantwoorden en je steunt er bovendien rechtstreeks het muzikantenfonds van Sweet Relief mee. Bovendien vormt deze release de gedroomde aanleiding om nog eens de onnavolgbare originelen van Mose Allison uit de platenkast te halen.