Zijn adjectief Blind dankt Willie Johnson aan een kwade stiefmoeder die na een pak slaag teveel van haar jaloerse een bijtend zuur naar zijn hoofd gooide dat in de ogen van haar stiefzoon terecht kwam.  Johnson  was een prediker en bracht zijn religieus geïnspireerde gospelblues met doorleefde zang waarbij zijn natuurlijke tenor in rauw, donker gegrom ontspoort vaak geflankeerd door een tweede  vrouwelijke stem.

Even opmerkelijk zijn de verbluffend ritmisch snarenspel en snerpende  slides. De dertig songs in de periode 1927- 30 vereeuwigd op het Columbialabel die hij nalaa,t behoren ongetwijfeld tot het beste  in het genre van de rudimentaire gospel en countryblues. Blind Willie Johnson overleed op nauwelijks 48-jarige leeftijd op 18 september 1945 In Beaumont, Texas, vijftien jaar na zijn laatste sessie. Het songwerk van Blind Wilie Johnson leeft verder en inspireerde naast Bob Dylan, Jimmy Page en Eric Clapton

Het zijn echter andere muzikanten van een ‘jongere’ generatie die hier door Jeffrey Gaskill samengebracht worden en in de songcatalogus van de bluesman bladeren. Gaskill is de man achter  Gotta Serve Somebody The Gospel Songs Of Bob Dylan waarop uitsluitend zwarte muzikanten figureren. De muziek van Blind Willie Johnson ontdekte Gaskill  toen hij het Dylan compilatie afwerkte in 2002. Een vriend vertelde hem over de gospel zanger die een bluesy stijl hanteerde. Van Blind Willie zelf had Gaskill nog nooit gehoord maar hij was wel vertrouwd met de blanke interpretaties van zijn songwerk. In 2008 begon hij gerenommeerde muzikanten in de rootssector uit te nodigen voor het project.

Blind Boys Of Alabama, zowat de enige zwarten op dit eerbetoon, treden in de voetsporen van hun illustere lotgenoot met een authentieke uitvoering van Mother’s Children Have A Hard Time, een song die zowel The Carter Family, Bob Dylan, Dave Van Ronk, Steve Miller als Eric Clapton enkele decennia geleden voortreffelijk interpreteerden als Motherless Children. Luther Dickinson doet fraaie dingen met het bottleneck staafje evenals Derek Trucks die zijn vrouw Sudan Tedeshi ondersteund in een bezwerend Keep Your Lamp Trimmed and Burning. De rauwe uithalen van Tom Waits die zich samen met zoon Casey aan de drumkit en vocaal weerwerk van echtgenote Kathleen Brennan door The Soul Of A Man en John The Revelator rochelt, is een zeldzame passage van een mannenstem.

Het zijn de (‘bleke’)vrouwen die de toon aangeven. Via de wonderen der techniek horen we in Jesus Is Coming Soon de gesampelde machtige growl van Blind Willie die Cowboy Junkies verwerken in een  helemaal in hun idioom passend spookachtige adaptatie. Lucinda Williams neemt samen met haar   vertrouwde begeleidingsband  het overbekende It’s Nobody’s Fault But Mine en de titelsong voor haar rekening terwijl Sinead O’Connor met hulp van Relish een Keltische toets in Trouble Will Soon Be Over implanteert.

De lezing van Let Your Life  Shine On Me door Maria McKee kan rechtstreeks in een of andere Baptistenkerk in de Bible Belt en Rickie Lee Jones transformeert Dark Was The Night-Cold Was The Ground in een door de straten van New Orleans wandelende dodenmars. Allemaal bijzonder imponerend. Tenminste, als je ze niet met de tegenwoordig gemakkelijk verkrijgbare originele, onnavolgbare ‘Masters’ van de iconische bluespreacher Blind Willie Johnson vergelijkt.