Wat is een ‘guilty pleasure’? Zo’n liedje waarvan je altijd met iedereen hebt meegepraat dat je het helemaal niks vond, maar dat je ’s avonds in je slaapkamer stiekem toch draaide. Die onzekerheid hoort bij de puberteit. Volgroeide artiesten die in de meeste gevallen de dertig allang zijn gepasseerd, lachen nu om hun schaamte van vroeger en zingen hun guilty pleasure met opgeheven hoofd.

Tot zover de theorie. Afgelopen september vond in Paradiso een Guilty Pleasures-avond plaats, georganiseerd door het team achter De Wereld Draait Door. In dat programma verschenen afgelopen seizoen elke maand twee artiesten die akoestisch, en bovendien beperkt door de ‘DWDD-minuut’, een eigen versie brachten van hun guilty pleasure. Van die artiesten maakten er zeventien hun opwachting in Paradiso om het nummer in zijn volledigheid te vertolken.

Daar zitten leuke verrassingen bij. Actrice annex zangeres Hadewych Minis , die de avond opende, en daarmee ook de CD die van het evenement is verschenen, waagt zich aan Ding-A-Dong, nog steeds de meest recente Songfestival-overwinning van Nederland uit 1975. Minis heeft het orkestrale arrangement van Dick Bakker uitgekleed en gaf de melodie van Eddy Ouwens een jazzy scatsausje. Leuk om een keer te horen vanwege het verrassingseffect, maar niet veel vaker.

Opmerkelijk zijn een aantal keuzes waarbij je je afvraagt waarom die het predikaat Guilty Pleasure kregen opgeplakt. Zo heeft Blaudzun zich kennelijk ooit geschaamd dat hij Waterfall van Wendy & Lisa (de vrouwen die Prince op gitaar en toetsen in zijn muzikaal meest rijke periode optimaal prikkelden) wel mooi vond. Nu kun je nog zeggen dat dat voor een metalfan, wat Johannes Sigmond in de eighties was, ‘moeilijk lag’. Queaux Queaux Joans heeft geen fijne jeugdherinneringen aan Love Is A Battlefield van Pat Benatar. In beide gevallen is de wraak van de Nederlandse artiesten een uitgeklede, akoestische versie op respectievelijk gitaar en piano.

Douwe Bob en Janne Schra komen met werkelijk verrassende keuzes: Bob Posthuma bewijst dat Believe van Cher echt een goed liedje is, als je de overspannen dance-beat maar weglaat. En Janne Schra laat heel Paradiso meezingen met Dat Is Mijn Wens, uit de Disney-klassieker De Kleine Zeemeermin.

Maar dan Tim Knol en Bo Saris (‘Keep the soul alive!’ riep hij altijd in één van die RTL-talentenjachten). Volgens Saris is Buena Sera van Louis Prima een liedje om je voor te schamen… Dat de schrijver en oorspronkelijke vertolker één van de opwindendste rock ‘n’ roll-albums van de fifties maakte, is deze jongen kennelijk nog niet bijgebracht.

En Tim Knol mag zich dan zo vaak beroepen op die goedgevulde platenkast van zijn vader, die er voor gezorgd heeft dat hij van kinds af aan met goede muziek is opgevoed, tijdens de Guilty Pleasures slaat hij de plank finaal mis. Zijn keuze: Without You van…Mariah Carey! Okee, meldt hij Matthijs snel tijdens het introductiepraatje, ik weet dat het nummer niet van haar is, maar haar versie kende ik het eerste. Je zou verwachten dat Knol tegenwoordig Without You vooral associeert met de originele versie van Badfinger of tenminste met de allerminst ‘guilty’ hitversie van Harry Nilsson.

Shirma Rouse is een wereldzangeres, maar haar schaamte voor Wham! is misschien wat misplaatst. Haar Wake Me Up Before You Gogo bevat een paar adlibs en eigen variaties die vooral aantonen hoe goed en onberispelijk de oorspronkelijke versie van Michael en Ridgely was.

Toch slaat de weegschaal van deze CD uiteindelijk door naar de positieve kant. De doorslag geven Mister & Mississippi en Danny Vera. De rockabilly-zanger zingt All I Wanna Do Is Make Love To You (Heart) op zo’n overtuigende Chris Isaac-manier dat niet alleen Paradiso werd overtuigd, maar ook Danny zelf: hij zette een eigen studioversie op zijn nieuwe mini-album.

Het duo Mister & Mississippi geeft de ultieme ‘guilty pleasure’- classic YMCA een ingetogen versie. Paradiso klapt niet mee met het refrein. En dat is de verdienste van Mister & Mississippi.