Various Artists
Dusty Heard Them Here First
Als de term ‘blue-eyed soul’ ooit voor iemand is uitgevonden, is het Dusty Springfield wel. De op en top Britse, helblonde Mary O’Brien werd vanaf 1963 ‘The White Negress’ genoemd. Een compliment. Waar Nederlandse beatartiesten jaloers naar Engeland keken, vonden de meest hippe artiesten in het Engeland van de vroege jaren zestig dat alleen in Amerika goede platen werden opgenomen. Daar stonden de technici tenminste niet, zoals in Engeland, nog met één been in de jaren vijftig en schrokken ze niet als er een keer een metertje in het rood sloeg.
Dusty Springfield, die het als solist ging proberen toen folkact The Springfields ermee ophield, was één van die voorlopers. Meteen al met haar eerste single I Only Want To be With You bewees ze eind 1963 welke kant ze op wilde. Een sound die zowat meer Wall Of Sound in zich had dan de platen van Phil Spector zelf en de soulvolle stem van Dusty die uit de speakers spatte. Dat I Only… de Top-15 in Amerika haalde, was niet vreemd: de Amerikanen dachten dat ze met een van hen van doen hadden.
Hoe diep Dusty’s muziekliefde was geworteld in de Amerikaanse soulmuziek blijkt uit het prachtige album Dusty Heard Them Here First. Het liefhebberslabel Ace heeft 24 Amerikaanse originelen verzameld van nummers die Dusty opnam. Uit de collectie blijkt dat Springfield er dezelfde tactiek op nahield als The Beatles in hun begindagen: niet alleen de singles van de Amerikanen navlooien, maar ook luisteren of er op de B-kanten of op de albums geschikte tracks stonden.
Needle In A Haystack, het nummer van The Velvelettes uit 1964 dat het album opent, was weliswaar een single voor dit Motown-trio, maar een Top 40-hit werd het niet. Dusty nam het een jaar later op voor haar tweede LP, nadat ze op de BBC gastvrouw was geweest voor een Motown-tv-special. Ook voor die tweede plaat was Packin’ Up, geschreven en gezongen door voormalig Raelett Margie Hendrix, die net was ontslagen als achtergrondzangeres bij Ray Charles. Met andere woorden: hoe obscuur wil je ze hebben?
De eerste (kleine) hit van Aretha Franklin, Won’t Be Long uit 1961 haalde ook Dusty’s tweede album. Aretha was toen, in 1965 nog lang niet de beroemde Queen of Soul die ze vanaf 1967 zou worden, zelf in de VS haalde ze slechts tenauwernood de Top 40, maar Dusty had haar in ’65 al in Engeland op de korrel.
Overigens is deze Aretha-cover een van de weinige uit de jaren zestig die Dusty pas jaren later opnam, in dit geval vier jaar. Meestal zat ze met haar covers bovenop het nieuwe materiaal. Voor zover het niet speciaal voor haar werd geschreven. In 1964 al nam Dusty haar eerste sessie op in New York, met ondermeer het door Gerry Goffin geschreven Now That You’re My Baby. Pas in 1970 zou er een Amerikaanse versie verschijnen, door The Chiffons: de versie die Dusty als demo had gekregen, maar dan voorzien van nieuwe vocalen.
Terugblikkend duren Dusty’s gouden jaren tot 1968. Haar classic Son Of A Preacher Man in dat jaar is achteraf de laatste van een onafgebroken rij hits. Pas in de jaren negentig keert ze terug aan de top met The Pet Shop Boys in What Have I Done To Deserve This?
Maar daar gaat deze Ace-verzamelaar niet over.
Wel over het tragische slotakkoord van haar carrière. Geholpen door de boost die Chris Lowe en Neil Tennant (pet Shop Boys) haar hadden gegeven, krijgt Dusty begin ’94 een verzoek om in Nashville nieuw materiaal op te nemen. Vier maanden werkt ze aan een album waarop Dusty de lokale country-invloeden vermengt met haar eigen soulstem. Als de sessies net voorbij zijn, wordt bij Springfield borstkanker geconstateerd. Ze lijkt te herstellen en begint zelfs aan de promotie van het album. De Britten zien haar in ’95 een prachtige live-versie doen van Where Is A Woman To Go?, met Sinead O’Connor en Alison Moyet in de backings. Het zal Dusty’s laatste optreden zijn, in maart 1999 overlijdt ze.
Dusty Heard Them Here First eindigt met dit nummer, in de originele versie van KT Oslin uit 1988. Een passend slot -Dusty terug in de VS- van een album vol overwegend obscure Amerikaanse soul. Die handvol bekende nummers (You Really Got A Hold On Me van The Miracles, Can I Get A Witness van Marvin Gaye) is zo mooi dat je die graag nog een keer in huis haalt.
In de serie …Heard Them Here First verschenen al afleveringen over uiteenlopende artiesten als The Ramones en Cliff Richard.