Niet origineel maar zeker wel interessant om de jonge Oost-Londen jazzscene in de Blue Note catalogus te laten duiken en belangrijke stukken een nieuwe swing te laten geven. Cruciaal is dan altijd wie er mee doen en wat ze spelen.

De keuze voor Shabaka Hutchings en Nubya Garcia is gemakkelijk. Zij zijn getekend door aan Universal verbonden labels waartoe Blue Note ook behoord. Ezra Collective, Jordan Rakei (jazz? not jazz?), Alfa Mist, Emma-Jean Thackray, Jorja Smith en Melt Yourself Down (jazz/not jazz?) behoren ook tot de grote namen van de jonge Britse jazzscene.

Skinny Pelembe, Steam Down en Yazmin Lacey zijn namen die nu snel opkomen met pakkende tracks en albums. Aan het Blue Note Re:imagined album zijn ook een aantal nieuwere namen verbonden die zich nu kunnen presenteren. Uiteindelijk kon er met gemak dus een dubbelalbum gevuld worden.

De albumopener is een interpretatie van het alom bekende Rose Rouge van het miljoenenverkopende Tourist album van de Franse St. Germain. De welbekende en succesvolle zangeres Jorja Smith staat hier dan wel als artiestennaam vermeld maar het zijn vooral de muzikanten om haar heen die de track muzikaal invullen. De ritmetandem klinkt heerlijk en de blazers al net zo goed.

Met Ezra Collective kun je gewoonweg niet fout gaan en zeker niet als ze Footprints van Wayne Shorter’s album Adam’s Apple oppakken. Verrukkelijke band is het toch. Lekker soulful klinkt dan weer Poppy Ajudha met Herbie Hancock’s Watermelon Man (Under The Sun), een verrassende nieuwe naam.

Erg goed is daarna Jordan Rakei, die op onverklaarbare wijze soms wel dan weer niet tot de jazz wordt gerekend, met een glansvolle versie van Wind Parade van Donald Byrd’s klassieker Places and Spaces. Wat is zijn stem toch volbloed soul, zijn stijl blue-eyed soul met een dubbeldikke verdieping en wat is deze versie een instant klassieker. Graag een heel album van dit lekkers, Jordan.

Skinny Pelembe, getekend op Gilles Peterson’s Brownswood, tekent voor een fijn broeierig Illusion (Silly Apparition) van Andrew Hill waar Alfa Mist met een lekker lang gerekte interpretatie van Eddie Henderson’s Galaxy in die bekende lome stijl van hem diep de spiritual jazz induikt.  Een wel heel fijne verrassing is daarna het Ishmael Ensemble met hun ijzersterke versie van Search for Peace van McCoy Tyner. Heerlijk hoe de erg fijne groovende ritmetandem de compositie aanduwt.

Natuurlijk spat Nubya Garcia weer uit de groeven met haar versie van Joe Henderson’ A Shade of Jade. Haar zo heerlijk vanzelfsprekende zelfverzekerde spel verwarmt mij altijd. Wat een verrukkelijke versie speelt zij met haar band en wat hoor je spel toch met elke nieuwe track die haar van haar uitgebracht wordt toch groeien.

Een vrije versie van Wayne Shorter’s Etcetera door Steam Down met Afronaut Zu opent het tweede gedeeld van de Blue Note Re:imagined set. Om daar met een erg lekker versie van Bobby Hitcherson’s Montara door Blue Lab Beats nog even lekker dik overheen te gaan. Dit is de jonge Britse jazzscene in full flow: hiphop gemixt met spiritual jazz en volle vleugen soul.

Wat een heerlijk rasperige stem heeft Yazmin Lacey en wat is haar versie van Dodo Green’s I’ll Never Stop Loving You een verrassende keuze. Zangeres Dodo Green, die eerst met Cab Calloway furore maakte om daarna bij Blue Note te tekenen, het album My Hour of Need uit te brengen en daarna nooit meer iets anders op te nemen, is een vreemde eend in de Blue Note catalogus en daarom zo’n fijne herwaardering.

Het van oorsprong Noorse Fieh met Londen als thuisbasis heeft in de geweldige zangeres Sofie Tollefsbø een sterk boegbeeld. Hun versie van Armagaddon van Wayne Shorter krijgt een frisse, erg fijne versie mee. Mr Jukes buigt met dikke beats Maiden Voyage van Herbie Hancock naar deze tijd. Kom maar op met veel meer!

Natuurlijk pakt saxofonist/basklarinettist en held Shabaka Hutchings Print’s Tie van Bobby Hutcherson’s album San Francisco fantastisch op. De grote man achter de opmars van de Britse jazz laat maar weer eens horen hoe goed hij is en wat voor muzikaal vernuft hij in zijn spel kan leggen. Deze buitensporig goede versie, waarop Shabaka puur de basklarinet speelt, stijgt met gemak boven alles op dit album uit. De meester spreekt.

De ongelooflijk energie van Melt Yourself Down stuitert je tegemoet zodra zij de eerste tonen van Carribean Fire Dance van Joe Henderson startten. Wat een verrukkelijke band is MYD toch en wat een flitsende versie van deze track is het. En met topdrummer Adam Betts (Heritage Orchestra, Three Trapped Tigers, Jarvis is…) is de overtreffende trap bereikt van swingend drummen.

De onvolprezen trompettiste Emma-Jean Thackray sluit met een samengebalde  versie van Speak No Evil en Night Dreamer het album glansrijk af. Wat een heerlijke ritmesectie duwt deze track ook weer aan. De tegen dubstep aanduwende ritmes drijven de track heerlijk op en maken het spel van Thackray alleen nog maar aantrekkelijker en opwindender.

Blue Note Re:imagined, natuurlijk afgeleid van de vermaarde Londense Jazz RE:freshed avonden waar al dat grote nieuwe talent ontdekt en gelanceerd werd,  is de juist gekozen naam voor een project waar gevestigde en nog minder bekende namen hun liefde voor de Blue Note catalogus betuigen.

In de meeste gevallen moet je het origineel even wegdenken en je laven aan de nieuwe versies. Vooral ook omdat die oude versies zoveel jazzverleden hebben en daardoor zo beladen zijn voor oudere jazzfans. Vergeet niet dat dit jonge , zeer getalenteerde, muzikanten zijn die de jazzgeschiedenis zeker kennen maar daar een nieuwe invulling aan willen geven, met nieuwe elementen willen verrijken.

Blue Note Re:imagined is een geslaagde exercitie die veel mensen die door de opwindende Londense jazzscene geïnspireerd zijn geraakt zeker verder de jazz in zullen trekken. En met nu zoveel Blue Note klassiekers op vinyl voor voordelige prijzen is een aanschaf al helemaal geen probleem meer. Jazz=vinyl.