Een soundtrack bij een film van de gebroeders Coen is sinds O Brother Where Art Thou? een ware gebeurtenis. Met Inside Lelwyn Davis, een film die verhaalt over de jonge New Yorkse folkscene aan het begin van de zestiger jaren, natuurlijk nog veel meer.

De nieuwe film van de gebroeders Coen gaat pas begin december in de Nederlandse bioscopen draaien maar vanaf het moment dat de eerste berichten binnenkwamen dat de broers een film gemaakt hadden over de Greenwich Village folkscene, waren gelijk alle oren gespitst. Voor de vierde keer is T Bone Burnett aangetreden als producer/songschrijver en na het succes met O Brother Where Art Thou? (en The Ladykillers en The Big Lebowski) wordt ook met de soundtrack van Inside Llewyn Davis duidelijk dat T Bone Burnett als geen ander weet wat de gebroeders Coen willen. In de wandelgangen is wel gezegd dat deze film juist op basis van de samenwerking met Burnett, een pure, authentieke producer, tot stand is gekomen. Zijn voorkeur voor traditionele folk, instrumenten en pure songs met sterke, emotionele vocalen klinkt ook op de soundtrack van Inside Llewyn Davis briljant door.

Grote verrassing is hoofdrolspeler Oscar Isaac die met zijn prachtige stem vele van de songs in de film en op de soundtrack de perfecte klankkleur geeft. Ook de bijdragen van Justin Timberlake (ook in de film te zien en volledig op zijn plek als folksinger), Marcus Mumford, actrice Carey Mulligan (in het echte leven mevrouw Mumford) en acteur Stark Sands zijn sterk. Natuurlijk zijn het de songs die het doen. Met de songs van Bob Dylan (wiens op het album aanwezige Farewell een out-take van het album The Times They Are Changin’ is) en Dave van Ronk (wiens fraaie Green, Green Rocky Road op dit album staat (in een Oscar Isaac versie en een originele van Donk versie) en van wiens album Inside Dave van Ronk uit 1963 de filmtitel komt) als uitgangspunt, hebben T Bone Burnett en de Coen broers een fraaie collectie folk traditionals weten te selecteren.

Natuurlijk van Burnett bekend, klinken die songs allen puur en zonder opsmuk. De akoestische instrumenten, die ook echt briljant bespeeld worden, bieden de sfeervolle basis voor de steeds weer fraaie (samen)zang. Albumopener Hang Me, Oh Hang Me is wat dat aangaat de perfecte opener voor een album dat een mooi coherente context heeft en super benieuwd maakt naar de film. Ook songs als Five Hundred Miles, het optimistische Please Mr. Kennedy, The Death Of Queen Jane, het wonderschone The Auld Traingle en een fraaie versie van Tom Paxton’s The Last Thing On My Mind kennen ijzersterke vertolkingen.

Met O Brother Where Art Thou? bracht T Bone Burnett de bluegrass terug naar de oppervlakte voor een groot publiek, met Inside Llewyn Davis bewijst hij grote eer aan de nieuwe folkscene.