Vanden Plas
The Seraphic Clockwork
De Duitse progrockformatie Vanden Plas timmert al weer heel wat jaartjes aan de weg. De term progrock is overigens de slechtst gekozen term voor een muzikaal subgenre. Er is namelijk helemaal niets progressiefs aan de muziek die progrockbands maken: de veelal gitaar-georiënteerde rock gaat vaak gepaard met klassiek geïnspireerde arrangementen, muzikale intermezzo’s en lange speeltijden (minder dan 5 minuten is een uitzondering). Het is muziek waarmee bands als Rush, Yes, Fates Warning en Dream Theater groot zijn geworden.
Muzikaal is het genre al dik dertig jaar hetzelfde, van vernieuwing is geen sprake. Experimenteerdrift moet je eerder zoeken bij bands als Unexpect, Sleepytime Gorilla Museum of The Mars Volta, maar die bands vallen dan weer niet onder de noemer progrock.
Vanden Plas’ nieuwste cd heet The Seraphic Clockwork en bevat dezelfde ingrediënten als voorganger Christ O. Muzikaal is het allemaal dik in orde, maar het klinkt vaak zo kunstmatig en gezocht dat het knap geconstrueerde muziek blijft die je niet raakt. Het klinkt misschien wel wat hard, maar het komt vaak over als muziek zonder ziel. Voeg daarbij dat bepaalde passages te lang worden opgerekt zoals in On My Way To Jerusalem waardoor het soms ronduit saai wordt. The Seraphic Clockwork is dus wederom een Vanden Plas album dat zo uit de koker van conservatoriumstudenten had kunnen komen. Er is alom respect voor het speltechnisch vermogen van de muzikanten, maar het blijft vooral bij technische hoogstandjes die het ene oor in en het andere oor uitgaan.