De afgelopen tijd is Morrison uiterst productief na het uit 2016 daterende Keep Me Singing, nog eens een langspeler met werk van eigen signatuur, graaft hij met Roll With The Punches en Versatile in het verleden met herinterpretaties van blues, jazz en R&B. In 2017 werd daar met de samenwerking met trompet- en orgelman Joey DeFrancesco nog een derde langspeler aan toegevoegd. You’re Driving Me Crazy toont een fraaie combinatie van met orgelist en trompetman DeFrancesco tot stand gekomen composities en herwerkte jazzstuff. Met het eind vorig jaar uitgebrachte The Prophets Speaks zet Van samen met DeFrancesco en zijn combo zijn exploratietocht in de blues en R&B erfenis verder, ook op het podium, getuige zijn memorabele passage op Blues Peer enkele maanden voordien. Ondertussen werd de vijftigste verjaardag van het iconische Astral Weeks gevierd, de Belfast Cowboy blies afgelopen zomer 74 kaarsjes uit maar blijft productiever dan ooit.

Three Chords and the Truth, het zesde werkstuk in dik drie jaar, is integraal met eigen werk opgebouwd. Het vooraf geloste Dark Night Of The Soul, een bluesy getinte, verfijnde ballade met rollende pianowerk, een streepje orgel en zijdezacht gitaarwerk is al een indicatie. Na een langdurige jazzy periode keert Morrison terug naar de soulvolle roots in dertien zelf gecomponeerde tracks, de tekst van If We Wait For Mountains kwam in samenwerking met Don Black tot stand. Een vertrouwd klinkende laidback ballade met dat onnavolgbare parlando waarin Morrison in nauwelijks iets meer dan tweeën halve minuut het verleden overschouwt op de tonen van een warm gestookt orgeltje.

Meestal wordt er wat meer tijd uitgetrokken voor songs die de intrinsieke klasse en status als singersongwriter van de geniale Ier reflecteren, die bovendien de productie  verzorgde en sax speelt.  March Winds in February, herinnert aan de (h)eerlijke Keltische soul van weleer. 67 minuten lang wordt de luisteraar ondergedompeld in een meesterlijke melange van soul, folk, R&B en naar de jaren vijftig refererende  boogiewoogie en rock’n roll in Early Days.

Fame Will Eat The Soul is een fraai duet met Bill Medley van The Righteous Brothers. De muzikale interactie tussen gitaar(Dave Keary), piano, orgel, een flexibele ritmesectie en de saxpartijen van Morrison, getuigt als vanouds van een meer dan voortreffelijk niveau. Dat wordt nog opgetild door fraaie akkoorden van Jay Berliner, de Amerikaanse gitarist die een halve eeuw geleden al op Astral Weeks figureerde.

You Don’t Understand is op een aanstekelijke ritmiek gebouwd maar ademt wantrouwen uit. Read Between the lines maant aan tot enige voorzichtigheid in het tijdperk van ‘fake news’. Bags Under My Eyes  getuigd van zin voor humor en zelfrelativering. Tensslotte worden we bijna acht minuten lang uitgewuifd met het op een luie southern feel leunend Days Gone By. Eerlijke verhalen op drie akkorden meer heeft Van Morrison niet nodig om te imponeren in een tijdloos werkstuk.