Van Morrison
Roll With The Punches
Er is iets met artiesten die een dagje ouder worden. Op Roll With The Punches, het inmiddels zevenendertigste album van Van Morrison is het net zo. Met nostalgie kijkt hij terug naar de muziek van zijn jeugd.
Ook op stilaan oudere leeftijd gekomen blijft het een dagelijkse strijd, hetgeen de hoes met de boksers nog eens beklemtoont. Zo gaat het onder meer om flexibiliteit, om het vermogen zich dagelijks aan te passen aan wat er ook maar op je afkomt. Het mag gezegd: een knappe hoes. Maar wat meer is: Van Morrison blijft garant staan voor goede albums. Toegegeven: af en toe zit er in zijn back catalogue een miskleun van jewelste tussen zoals Keep It Simple. Maar dat maakt de koning der R&B, Keltische soul, jazz, blues,folk dan weer goed met erg onderhoudende albums als het recente Keep Me Singing.
We krijgen vijftien nummers op dit nieuwe album, waarvan vijf nieuwe nummers en tien covers. Op dit album laaft de nukkige Ier zich sterk aan de blues, hetgeen een album oplevert dat je eigenlijk ook zo van hem kan verwachten. Echt grote innovaties zijn er niet, of het moesten de herinterpretaties van de blues zijn. Blues, soul, R&B, .. het maakt als vanouds deel uit van het DNA van de Ierse knorpot.
Om de aandacht voor het album wat aan te zwengelen gaf hij eerder al de track Bring It On Home To Me uit. Geen slechte zet, zo blijkt, want dit nummer is net een van de vele hoogtepunten. Al maken we ons ook de bedenking dat Van eerder al enkele versies uitbracht van het nummer dat bekend gemaakt werd door Sam Cooke en Otis Redding. De versie hier is nu anders en bevat meer levenservaring, wat zich onder meer uit in de vocals. We onthouden: Van’s still got soul.
De nummers, ongeacht of ze nu door Van gepend werden of niet, zijn bedoeld voor gebruik in de zalen. Hoewel het bijzonder aangenaam blijft om ze als album te beluisteren, ze komen pas écht tot leven (of niet) in de concertzalen. Wie erbij was op Jazz Middelheim zal dat ongetwijfeld kunnen beamen. Veelal horen we op Roll With The Punches blueskrakers zoals het sexy Automobile Blues (Lightnin’ Hopkins) of Bo Diddley tunes (I Can Tell, dat wat van Gloria in zich heeft en Ride On Josephine). Het gitaarwerk komt dan weer prominent aan bod tijdens Stormy Monday / Lonely Avenue, een nummer dat op de vele liveplaten van de legendarische muzikant terug te vinden is.
Met hoofdzakelijk rauwe blues en uitstapjes in de soul maakt Van een best aardig album. Ook de eigen, swingende nummers zoals Fame (Van armworstelt nog steeds met bekendheid en betrekt daarbij Andy Warhol en John Lennon) en Transformation mogen er zeker meer dan wezen. Al ligt wat ons betreft hét hoogtepunt bij de manier waarop Van en co zich wagen aan Going To Chicago: wandelende bas en een mix van jazz en blues die je zo meeneemt naar een bar waar de liveband zich de ziel uit de vingers speelt om het publiek te behagen.
Sir Van heeft ook van nature uit een bluesstem die kraakt en aandacht naar zich toetrekt. Op de hier gepresenteerde nummers gaat het sterk om bluesgrooves, maar ook om swing en soul, aangelengd met doorleefde emotie (Teardrops From My Eyes). Kortom: Van The Man, zoals we hem graag blijven kennen.
Van Morrison gaat opnieuw de baan op, al zijn er nog geen concertdata bij ons bekend.