Hoeveel creatieve valkuilen liggen er op de loer als iemand als Van Morrison een album vult met duetten met bekende zangpartners die samen met hem werk uit zijn eigen catalogus zingen. En die is fors, hè? Gloria is een halve eeuw oud. Als er dan ook nog types als Michael Bublé aan de plaat meewerken, ben je snel geneigd het ding voor de zekerheid maar onbeluisterd terzijde te leggen. Maar Van The man heeft duidelijk niet voor de makkelijke weg gekozen. Geen Have I Told You Lately That I Love You, geen Moondance, geen Gloria of zelfs maar Astral Weeks op dit album. Wel materiaal van albums waar je niet zo snel aan denkt: Veedon Fleece uit 1974 bijvoorbeeld. Mick Hucknall blijkt dertig jaar na Picture Book een waardig duetpartner in Streets Of Arklow. Wat zou er gebeurd zijn met PJ Proby, vroeg Van zich in 2002 af op het album Down The Road. Met wie anders dan met de sixtieszanger zelf neem je vervolgens een herbewerking op? Juist. Een voor de hand liggende keuze? Niet echt.

Volledig organisch, zo lijkt het, heeft Van een evenwicht gevonden tussen oude en vertrouwde krachten (en generatiegenoten) als Steve Winwood, Mavis Staples, Chris Farlowe (geen echt te verwachten keuze) en Georgie Fame en de jongere lichting, waarvan Joss Stone en mooi voorbeeld is. Common One uit 1980 is zo’n album dat niemand als eerste uit de kast pakt, maar Wild Honey is echt een mooi nummer en samen met Stone poetst Morrison dit pareltje mooi op. Met de zestien tracks op Duets hebben Van & Friends veel meer gedaan dan een gemakzuchtige karaoke-oefening in een CD-doosje proppen. Dit nieuwe album is een volwaardig Morrison-album dat de globale Morrison-kenner op pad zal sturen om de gaten in zijn collectie aan te vullen. Want ook die originele versie van If I Ever Needed Someone (hier geweldig de kerk in getrokken door Mavis Staples) willen we toch wel eens horen op His Band & The Street Choir uit 1970?