Het mag rustig een klein mirakel worden genoemd. Van Halen is erin geslaagd om de vierde dimensie te overstijgen zonder H. G. Wells-achtig vehikel. A Different Kind Of Truth is te vergelijken met een scene in de Pixar film Ratatouille. In die film beleeft een zeer kritische restaurantcriticus een bijzonder moment. Een hap van een ratatouille maaltijd transporteert hem in een keer terug naar zijn jeugd, naar het moment dat zijn moeder zijn favoriete hapje op tafel zette. Van Halen bezorgt fans van hun muziek met A Different Kind Of Truth meer dan eens een Ratatouille moment.

Jarenlang werd er uitgekeken naar een reünie van Van Halen met zanger/showman David Lee Roth. In 1996 was er een kortstondige samenwerking die slechts twee nummers opleverde. Aan het begin van deze eeuw liep een tweede poging op niets uit, maar in 2007 was de hereniging eindelijk een feit. Een echte reünie werd het niet want bassist Michael Anthony was vervangen door Edward’s zoon Wolfgang. Na de zeer succesvolle tournee in 2007/2008 door de VS en Canada ging men aan de slag met een nieuw album dat door allerlei medische ellende lang op zich liet wachten. Begin februari verschijnt eindelijk het nieuwe album.

Vooraf waren er veel bedenkingen en was er kritiek van voormalig zanger Sammy Hagar. De twijfels werden veroorzaakt door leeftijd (28 jaar na 1984 zouden de broertjes Van Halen en Roth te oud zijn) levensstijl, gebrek aan creativiteit, Roth’s stem, de rol van de ontbrekende Anthony (zijn achtergrondvocalen zouden onmisbaar zijn voor het bandgeluid) en interne strubbelingen. De eerste single Tattoo viel enigszins tegen, maar wat blijkt? A Different Kind Of Truth is een klassieke Van Halen plaat geworden! Edward van Halen is bijzonder goed op dreef en soleert als vanouds, de drums van de altijd solide Alex van Halen klinken beter dan ooit, Roth heeft niet meer de kracht van dertig jaar geleden maar zingt veel beter dan verwacht en Wolfie blijkt een natuurtalent op de bas. De band heeft gekozen voor een mix van nieuw materiaal en bewerkingen van oude demo’s waardoor de plaat de sfeer ademt van classic Van Halen.

De plaat trapt af met de single Tattoo dat drijft op een stuwende riff die losjes is gebaseerd op de riff van de oude demo Down In Flames. De tekst is leuk, het dubbele refrein enigszins kinderachtig. De productie is krachtig en zuiver. She’s The Woman komt van de demo uit 1976 die de band destijds een platencontract opleverde. De swingende bas- en gitaarlijn zorgen voor een springerig ritme met een lekkere groove. Het resultaat is een lekkere mix van hardrock, funk en boogie-woogie. Het derde nummer heet You And Your Blues en is helemaal nieuw. Het ligt bijzonder goed in het gehoor en zal ongetwijfeld vaak op de radio te horen zijn. Roth zingt prima en ook de achtergrondvocalen zijn dik in orde. Op China Town wordt het gaspedaal flink ingedrukt en krijgen we een snel hardrocknummer met strakke riffs. Dit klinkt als Van Halen begin jaren tachtig. De solo is vingervlug en waarschijnlijk een van de snelste die Edward ooit speelde. Wat een energie. Het navolgende Blood & Fire zal een glimlach op veel gezichten toveren. Dat gitaargeluid is 1984 ten voeten uit en de compositie is vintage Van Halen. De compositie is gebaseerd op het instrumentale Ripley dat ooit te horen was in de film The Wild Life. Op Bullethead is het weer volle kracht vooruit. De originele versie dateert uit 1977 en nog steeds luistert het nummer lekker weg. As Is is een nieuw nummer waarvan de riff vorig jaar al te horen was in de serie Two And A Half Men (Two Burritos And A Root Beer Float). Het is een razende boogie-woogie met vingervlug gitaarspel en een kolossaal drumintro. Deze kraker bewijst eens te meer dat Van Halen muzikaal nog net zo goed is als in hun hoogtijdagen. Honeybabysweetiedoll begint met veel effecten en ontwikkelt zich tot de meest duistere track van het album. Het gitaargeweld is alomtegenwoordig en herinnert enigszins aan Act Like It Hurts dat nooit werd uitgebracht. Iedereen die een gladde, commerciële plaat verwachtte zal zich nu wel even achter de oren krabben. The Trouble With Never is een nieuw nummer met een leuke tekst waarin Roth terugkijkt op de jaren die achter ons liggen. Vader en zoon strooien scheutig met riffs en licks. De laatste vier nummers zijn een feest waarin de band helemaal los gaat en waarop fans van het oude werk extatisch zullen reageren. Outta Space is een bewerking van de oude demo Let’s Get Rockin’. Vermoedelijk het beste demonummer dat tot op heden niet was uitgebracht. Een geweldige rocker waar de energie vanaf spat. Wat een genot om dit met een goede productie te horen. Kippenvel! Stay Frosty is een volledig nieuw nummer dat qua opbouw sterk herinnert aan Ice Cream Man. Na een akoestisch begin explodeert de track. Het navolgende Big River is eigenlijk Big Trouble van de demo uit 1976. Een heerlijk nummer dat de pan uitswingt en bij menig trouwe fan voor tranen van vreugde zal zorgen. Het afsluitende Beats Workin’ is een bewerking Put Out the Lights en klinkt als Van Halen zoals Van Halen hoort te klinken.

De stoutste dromen van verstokte Van Halen fans zijn uitgekomen. Het legendarische Sixpack is uitgebreid tot de Sacred Seven. A Different Kind Of Truth lost de verwachtingen over een terugkeer van The Mighty Van Halen volledig in. Koning Edward kan na lange tijd zijn troon weer bestijgen en Roth zorgt voor een heerlijk nostalgische sfeer. De band levert een brok positieve energie af en zorgt voor vele uurtjes luisterplezier. Het bandgeluid roept associaties op met mooie meiden, lekker weer, strand, wilde feestjes, uitbundigheid en misschien zelfs wel losbandigheid. Hopelijk komt de band ditmaal wel naar Europa om deze glorieuze terugkeer ook op het podium te vieren.

PS

Laten we hopen dat dit niet het laatste Van Halen studio-album is. Dit smaakt naar meer en per slot van rekening zijn er nog zat onuitgebrachte juweeltjes uit de begindagen over zoals Eyes Of The Night, Babe Don’t Leave Me Alone, We Die Bold, 79th And Sunset en Young & Wild.