Door de bandkeuze voor een albumtitel als Only God Was Above Us kan ik mijn lach amper onderdrukken. Doelt Ezra Koenig hier op zijn voormalige Vampire Weekend maatje Rostam Batmanglij, de smaakmaker die zich terugtrekt, vervolgens toch weer een flinke vinger in de pap heeft, om daarna definitief de New Yorkse indierockers vaarwel te zeggen?

Na de drie voortreffelijke Vampire Weekend, Contra en Modern Vampires of the City releases liet eerst al Father of the Bride net te lang op zich wachten. In 2024 volgt de een na de andere interessante plaat en ligt de aandacht veelal op het Europese gebeuren. De aandacht voor Only God Was Above Us verlegt zich al snel van “Leuk, bestaan ze nog?” naar de verslappende stapel “nog te luisteren” albums. En dan is het jaar voorbij en attenderen anderen je erop dat die laatste Vampire Weekend plaat niet door Written In Music is opgemerkt.

Helemaal waar, vanaf de reservebank krijgt deze alsnog de kans om te schijnen, zijn speelminuten te pakken en te scoren. Vampire Weekend bestaat verder nog steeds uit drummer Chris Tomson en bassist Chris Baio. Rostam Batmanglij houdt zich nog enkel met The Surfer bezig, het is multi-instrumentalist Ariel Rechtshaid die zijn rol definitief overneemt en dit voorbeeldig doet. Vergeet niet dat hij al vanaf Modern Vampires of the City een flink woordje als producer meespreekt, maar dat hij zich vooral ondergeschikt ten opzichte van Ezra Koenig en Rostam Batmanglij opstelt. Het is van belang om dat opgewonden plezier van het debuut opnieuw te vangen. De springerige frisheid van die eersteling, waarmee ze zich op de kaart zetten en zich als een hedendaagse studentikoze Talking Heads reïncarnatie presenteren. Want wat was dat toch met de nodige afwisselende afrobeat ritmes en tegen de golven invarende surfgekte een schitterend eindresultaat!

De muzikale stoelendans gaat aarzelend van start met het sussende anti oorlogsnummer Ice Cream Piano. Vervolgens zet de band een sprint in en overlopen de leden elkaar om in hoog tempo opnieuw een plekje voor de eindstreep op te eisen. Ice Cream Piano staat voor alles wat de Verenigde Staten op dit moment niet is, een vredelievende staat die met gezond verstand handelt. Juist nu deze angst een naam heeft gekregen is Ice Cream Piano actueler dan ooit. Ice Cream Piano is het anthem voor de andersdenkenden, de dwarsliggers. Beter kan je Only God Was Above Us niet openen. Ice Cream Piano is er weer eentje, een ouderwetse energiebom met een hoog musical gehalte, geheel volgens de Vampire Weekend principes voltooid.

Na deze lastige bevalling heerst er vooral een opgeluchte hoerastemming. In het zomerse Classical pakt sessiemuzikant Miles Mosley zijn momenten, geeft er met zijn staande bas een jazzy twist aan en mag saxofonist Henry Solomon het geheel uitblazen. Toch ademt het nummer in alles het nieuwbakken leefklimaat van Ezra Koenig. Dit is het broeierige Los Angeles anno 2024, met de veelzijdige gelukszoekers. Dat Hollywood ook een duistere keerzijde met ongeluksvinders heeft, laten we even in het midden. Capricorn staat voor de jaarwisseling en gaat van het Steenbok sterrenbeeld uit. De Steenbok richt zich op leiderschap en het bereiken van vastgestelde doelen. Het is een optimistische kijk op de toekomst en die begint bij de jaarwisseling. Capricorn is een tikkeltje dromerig, een tikkeltje weird psychedelisch, een tikkeltje bombastisch hoopvol. Vampire Weekend doet een gepast stapje terug, al heeft Chris Tomson daar schijt aan en slaat die slagvaardig voort.

Het easy listening Connect leunt op een goedkoop jaren tachtig keyboardlijntje. Opbeurend als een terugkerende aerobic ochtendtraditie om de dag mee op te starten en de depressies te verdrijven. Kenmerkend rommelig, zonder een duidelijke doelstelling, zonder een begrijpelijke logica. Typisch Vampire Weekend dus, al wekt die manische duizelingwekkende drukte wel de nodige irritaties op. Het is net teveel van het goede. De donkere jaren tachtig Prep-School Gangsters psychedelica handelt over verveelde rijkeluiskinderen, die zich met de groeiende groep van kansloze jongeren identificeren. Kunstmatige gettospanningen door imitatiegedrag. De triestheid van het luxe leventje en de daaruit voortkomende hang naar gangsterromantiek. En dan is het maar een kleine stap naar de coole hiphop ritmes van het vintage psychedelische The Surfer. Rostam Batmanglij plagerijen, dwars tegen de regels van Only God Was Above Us in. Als er een moment is dat je de verwarmde zandkorrels onder je voet voelt kriebelen, is dat hier wel.

Gen-X Cops is bijna overstuurde oldschool Pixies. Het gaat over hoe Generatie X de worstelingen en conflicten ziet waar ze tegen aan loopt, denk daarbij met name aan onzekerheid, maatschappelijke verwachtingen en de door generaties heen terugkerende excuses. Mary Boone staat voor De Amerikaanse Droom en het vermogen om deze als breekbaar kristal eenvoudig uiteen te laten spatten. De gierigheid als je alles bezit en de verlokkingen je de diepte in sleuren. Het goedkope sprookje met het dure einde. Mary Boone leent hierbij een stukje Back to Life Soul II Soul van Nellee Hooper, en verzuimt het niet om zijn naam als uitvoerende artiest te vermelden. Een aversie jegens de hebberigheid van Mary Boone.

Pravda is het heimelijke verlangen naar verzoening tussen Rusland en de Verenigde Staten. Een mooie onderliggende gedachte en daar sluit Hope perfect op aan. De vijand infiltreert in de hersenen van de goedgelovige volgelingen en schetst een vertekent beeld. Een hoog chauvinistische kortzichtige We Are The World kerstgedachte. Misleidend en irreëel. Het bevlogen onbevangen van vroeger ligt allang ver achter hen. Het is vooral de kracht van drummer Chris Tomson om dat jeugdige speelse in zijn spel vast te leggen en dat lukt hem nog steeds. Vampire Weekend is volwassen en serieus, maar dat betekent niet dat je daarvoor het plezier moet opofferen. Van dat laatste zijn ze zich zeer bewust.