Chopin meets metal? Brahms on speed? Schubert on the rocks? Welke term je er ook aan geeft, het zal niet in de buurt komen van het uit Japan afkomstige Vampillia. Deze band maakt zulke gestoorde muziek dat er haast geen label op te plakken valt. Veel piano en veel viool, af en toe een opera stem en soms grunting. Dan weer serene rust en dan weer snoeiharde metal. Op de nieuwe CD Rule The World/Deathtiny Land kom je dit alles tegen.

Op zich ben ik wel te porren voor dit soort experimenten. Het jammere is alleen dat de songs als los zand aan elkaar hangen. De klassieke tonen kabbelen doelloos voort, terwijl de metal noise niets constructiefs toevoegt. Het lijkt erop alsof de band zich met haar vreemdheid wil profileren, maar zonder een achterliggend idee of filosofie. Af en toe weet de band een macabere sfeer op te roepen die dan weer verandert in een soort hoempapa-polonaise gebeuren. Een driekwartsmaat is nu niet iets wat je vaak in metal of rock tegenkomt, dus dat is dan wel weer bijzonder. Er ligt zeker potentieel bij Vampillia, alleen komt dit niet tot z’n recht op Rule The World/Deathtiny Land.