Value Void is een oorspronkelijk vanuit het land van Maxima geëxporteerd product uit Azul, een aardige stad ten zuiden van Buenos Aires, welke zich vervolgens heeft mogen rijpen in Londen. Verwacht echter geen exotische delicatesse, het resultaat is een stuk Westerser dan verwacht. Paz Maddio en Marta Zabala verhuisden vanuit Brazilië naar Groot Brittannië waar ze zich verder ontwikkelen en bij het Unwork label van Luke Tristram onderdak vinden. Via Bandcamp ontstaat de mogelijkheid om gefinancierd door liefhebbers en daadwerkelijke fans een eersteling op te nemen.

Ze noemen zichzelf proto-punk, een benaming die ik ze niet zal toekennen, daarvoor klinken ze te schattig en te lief. Wat is dan een geschikte beschrijving voor Value Void? Eerder rammelende ultra light Indiepop. Het is te gemakkelijk om Value Void af te doen als een imitatie van The Breeders, dat is onterecht, al sluit de zang daar wel bij aan. Muzikaal gezien hoor je er ook Velvet Underground invloeden in terug zoals bij Bariloche, maar de speelwijze heeft meer raakvlakken met de latere The Feelies. Op La Trampazijn de invloeden van The Breeders nog wel duidelijk hoorbaar, deze zou qua stijl zeker op Last Splash kunnen passen. Babeland is net voor de zomer als single verschenen, wel een pakkende keuze maar is te gewoontjes in vergelijking met andere sterkere tracks. Back In The Day, de debuutsingle daarentegen, heeft een onorthodox, tegenstrijdig begin, welke met de gitaar als een herhalende mantra binnen komt, plus een opkomende bas die zich net voor de verwachte explosie juist weet terug te trekken. De experimentele vernieuwingsdrang tegen het einde is aarzelend, maar wel treffend.

Veel indruk maakt ook de psychedelische afsluiter Dead Ladies Lament, deze geeft het gevoel weer van een verlaten zomerdag op het strand, als een zombie zwalkend door de zwaar aanvoelende zandkorrels. Verdoofd door een vroege ochtend, volgend op een lange nacht. De wrange tekst van Paz Maddio tegen het einde aan geeft het geheel nog een heftige wending, een touchdown uit onverwachte hoek. Sentimental is een broeiende Indian Summer plaat geworden, met veel sixties surfelementen, al is het bijna windstil op de golven. Met z’n korte, pakkende songs luistert het gemakkelijk weg, wel blijft het wat simplistisch van toon. De sound is heel erg jaren 90 gericht. Het semi-akoestische karakter sluit aan bij de MTV Unplugged rage uit die tijd. Het doet wat lo-fi aan, nog wat kinderlijk en onschuldig. Zelfs de met korrelige pixels voorziende albumhoes heeft wat amateuristisch, maar dat kan goed het idee hierachter zijn geweest. Ook de teksten lijken te gaan over een mooie wereld gevuld met liefde en het zorgeloze leven. Hopelijk kunnen ze dit gevoel vast houden op later werk.