Het is 2009, het verval van de wereld krijgt in het Franse Bayonne een uitlaatklep in de gedaante van The Rodeo Idiot Engine. Hoe duister verwoestend kan een emo screamo hardcore band klinken. Jérôme Indart stigmatiseert zichzelf met verbale oorverdovende pijnlawines waarmee hij zelfs menige deathmetal zanger verschrikt het zwijgen oplegt. Na een drietal albums zijn in 2015 de schijnbaar onvermoeibare voedende energielevels opgebrandt en krijgt het The Rodeo Idiot Engine hoofdstuk geen verbaal vervolg meer.

Te midden van die nasmeulende asresten lassen de twee gitaristen Alan Billi en Txomin Urriza samen met drummer Mikel Perez een sabbatical, een pauze in. Als hun profetische apocalyps daadwerkelijk vorm krijgt in het om zich heen slaande COVID-19 virus, herdoopt het trio zich tot VENIL. Het drietal vecht zich ijzersterk met de industrial postpunk single My terug, die de maatschappijvreemde kilte met stomheid geslagen stilzwijgen beantwoordt. Het is slechts maar de voorbode van de NOT wanhoopskreet, nog grimmiger, nog onvoorspelbaarder en nog dreigender. Dan verschijnt er niet veel later een volwaardige plaat, waarbij de tracks als zin zijnde een titel blootgeven MY FEARS ARE NOT STRONG ENOUGH TO SAVE ME. De lekkende toegeworpen reddingsboei inclusief wanhopige bezorgdheden en uitputtende krachten. Modderdik stroperig als gestagneerde hulpeloze zuurstofarme bloedlichaampjes.

MY FEARS ARE NOT STRONG ENOUGH TO SAVE ME, het verhaal is kloppend gemaakt. Een muzikaal concepthandboek voor het vernieuwde gekwelde bestaan. MY, je staat er alleen voor, de smorende frustraties, zielloos, emotieloos en doods. Herhalende zelfkastijding met afstompende genadeloos toeslaande beats. Een bevreemdende voorbode voor de innerlijke paniekaanvallen die geboetseerd in FEARS een bestaan opbouwen. Onheilspellende stiltes roepen bezinnende momenten op. Filmische spookschip interrupties, de zalvende zang trotserend en kleinerend vernietigen. De diepste angst is woordloos, beklemmend en gemeen krassend. ARE, het zijn en het niet zijn. Een destructieve aanvallende mechanische regenval welke onverbiddelijk de verdediging in duikt. Kakofonisch rommelig, alles kan kapot, alles gaat dan ook kapot. Mikel Perez bakent NOT af. Een marathonwedstrijd aan passerende drumbreaks, die de tijd inhalen, door futuristische triphop melancholica teruggefloten worden en weer verder vooruit sprinten.

De STRONG pianotrack sleurt zich door de eenzame leegte van de grenzen van het niets heen om vervolgens het loeizware ENOUGH noise werkstuk te introduceren. Traag, excuserend, slepend, vermorzelend zuigt het de krochten van de ziel binnen. De grote eliminerende schoonmaak is begonnen. Toch zit de daadwerkelijke onrustspanning in het minimalistische doorzeurende van de zoemende floorkiller TO. Een hypnotiserend afbreekbaar dansbaar anticonceptiemiddel dat de mensheid in het voortbestaan belemmert, afremt en afstraft. Flarden aan afgeraffelde woorden, elektronische noodkreten en zuiverende industrial. Het bloedstollende verstillende SAVE, krampachtig vasthoudend aan de zekerheden en onzekerheden van het verleden. ME de anticlimax, geen bevredigend einde, maar juist gevaarlijk wanhopig aanvallend met uit de jaren tachtig gerecyclede stukken roestvrij metaal. Een zeer indrukwekkend debuut, dat je aan het denken zet.