US Rails
Ivy
Het in Philadelphia opgerichte singersongwriters collectief US Rails sprong in 2009 op de rootstrein en spoort na drie in de studio tot stand gekomen werkstukken en enkele concertregistraties nog altijd op het juiste spoor waarbij de afzonderlijke persoonlijke inbreng in een harmonisch geheel resulteert.
Dat blijkt ook met Ivy de vierde langspeler van de ondertussen tot een kwartet gereduceerde rootsrockformatie. Joseph Parsons is er niet meer bij. Hij kiest resoluut voor het solopad zoals het onlangs uitgebrachte The Field/The Forest nog eens illustreerde. De anderen blijven hun solowerk dat door Blue Rose wordt uitgebracht combineren met US Rails. Zo komen Scott Bricklin, Ben Arnold, Tom Gillam en Matt Muir geregeld samen en brengen nieuw songmateriaal aan voor US Rails.
Ze trekken zich ook zonder Parsons meer dan behoorlijk uit de slag in de vertrouwde formule waarbij de groepsleden beurtelings op de voorgrond komen. Het met fraaie harmonische zang aangezette Every where I Go en I’m A Lucky Man van Bricklin komt dicht in de buurt van The Eagles in de late jaren zeventig en Ben Arnolds, zonnige lichtvoetige Gonna Come Sunshine sluit daar mooi bij aan. Orgel, elektrische piano’s en gitaartjes geven die het fantastische zangwerk ondersteunen geven de toon aan.
Tom Gillam de gitarist die kortgeleden nog het album Beautiful Dream uitbracht en destijds Joseph Parsons flankeerde en zo bij US Rails verzeilde komt met de fijne ballade Colorado aanzetten en is helemaal zichzelf in het op riffs en slidewerk gebouwde He’s Still In Love With You en het rockende Declaration. Terwijl Ben Arnold met zijn rafelig stemtimbre weerom charmeert met Not Enough en vooral I’ve Got Dreams. Ivy vormt andermaal een fijne episode in het muzikale vervolgverhaal van US Rails.