Uriah Heep is een van die onverslijtbare Engelse rockbands die van geen opgeven wil weten. De band heeft zelfs in albumaantal de volwassen leeftijd bereikt. De grootste successen Look At Yourself en Demons And Wizards liggen in een grijs verleden en de hits Easy Livin’ en Gypsy kunnen alleen babyboomers zich nog herinneren. Af en toe loopt de bejaardensoos leeg en nemen de heren een nieuw album op en maken een rondje door het clubcircuit. Album nummer 22, Into The Wild, staat vol muziek zoals je die van rockpensionado’s mag verwachten: rustig, melodieus, uitgebalanceerd, gepolijst en goed geproduceerd.

Into The Wild is eigenlijk een a-typische rockplaat. Rock komt voort uit rebellie, maar van opwinding, urgentie, passie en explosiviteit is hier geen sprake. Integendeel, luister dit album op een koptelefoon en probeer maar eens wakker te blijven. Door al die gezapigheid dommel je snel in slaap. Dat Uriah Heep nog steeds goede nummers kan schrijven blijkt wel uit de steunkousenrock van Nail On The Head, I Can See You, I’m Ready en Believe. Een nummer als Lost had zelfs zo op de laatste plaat van Iron Maiden kunnen staan. Dat zegt overigens meer over het uitgebluste Iron Maiden dan over Uriah Heep. Aardig is ook de semi-ballad Trail Of Diamonds, maar een plaswekkerkraker wordt node gemist. Geen van de elf nummers is slecht, maar de vlam slaat helaas nergens over.

Into The Wild lijkt vooral bedoeld voor de trouwe fans die de band nog steeds een warm hart toedragen. Nieuwkomers kunnen beter een duik in het verleden nemen. Uiteraard hebben we diep respect voor het doorzettingsvermogen, de toewijding en inzet van Mick Box en zijn zeer krasse kornuiten, maar meer dan een voetnoot in het imposante oeuvre is dit album niet.