11 september blijft voor eeuwig een beladen dag, zeker als je als gewelddadige harde industrial metal band ook nog eens afkomstig uit New York bent. Of het nu bewust of onbewust is, de stadscowboys van Uniform kiezen ervoor om juist op die datum hun nieuwe plaat Shame te droppen. Nog steeds niet is de razende waanzin in het hoofd van Michael Berdan tot bedaren gebracht, en dat zullen we ook nu weer confronterend ondergaan.

Met de komst van de Texaanse hardcore drummer Mike Sharp wordt er een levende vernietigingsmachine aan het Michael Berdan en Ben Greenberg duo toegevoegd die met een moordende militaire precisie operatieve opdrachten uitvoert. Klinkt Uniform op voorgangers Wake in Fright en The Long Walk al loeizwaar, nu ze het accent op de slopende metal slagen leggen blijft er alleen maar gruizig puin over. Het perfecte fundament voor schreeuwlelijk Michael Berdan om zijn onvrede te uiten.

Shame vervolgt de gedachtegang van een getraumatiseerde slachtoffer die zichzelf er noodgedwongen aan toe zet om zijn met geweld en bloed gevulde verleden continu te herbeleven. Deze morbide zelfreiniging vorm komt uit de nachtmerries voort die dagelijks zijn voor de buitenwereld afgesloten hersenspinsels binnendringen om als een parasiet steeds meer verrotting toe te eigenen. I Am The Cancer, het giftige ziektekiem welke zich voedt en voortplant om het emotionele leed tot een allesvernietigende zelfbeeld te demoniseren.

Versmorende emocore Delco zangpartijen worden door zonverduisterende gitaarriffs en het agressieve beulswerk van Mike Sharp afgeslacht. Door de geestelijke waterboarding verdrinkt Michael Berdan in zijn verstikkende verdriet, en houdt het hoofd koel tegen de emotionele wanhoop die de ziel bloot legt. De stroperige akkoorden van het thrashende The Shadow of God’s Hand komen rechtstreeks uit de krochten van de hel om er een pekzwart gothic doem metal vetlaagje overheen te vormen.

Het Shame titelstuk kruipt genadeloos binnen om met volle overgave de kwaadaardige wanorde in het verlammende hart van de hulpeloze luisteraar te injecteren. Als je met pijn en moeite dit alles overleeft egaliseert een stroef mechanisch This Won’t End Well landbouwwerktuig de ondergrond om de vermorzelende genadeslag in de gigantische puinhoop van het huiveringwekkende keiharde I Am the Cancer toe te dienen.

Het overtuigende Uniform is een band die steeds sterker van het industriële pad afwijkt om de ruimte door stevige metal te bevolken. Een radicale switch die behoorlijk goed in het voordeel uitvalt en waarmee ze zich van hun collegiale noisy metaalbewerkers onderscheiden. Dat die formule nog lang niet uitgewerkt is bewijzen ze hier nogmaals op Shame, welke je verdoofd en met rook uit de oren voor langere tijd laat nagloeien. Een ellendige destructieve rockopera waarbij de antiheld centraal staat.