Ondanks de succesvolle reünie-tournees onder de noemer Return To Eden zag het er aanvankelijk niet naar uit dat Ultravox met een nieuw album zou komen. Een comebackplaat, was dat nu wel een goed idee? Binnen de band heerste verschil van mening. Toch ligt twee jaar na de reünie-tournee het eerste album van Ultravox in meer dan 25 jaar in de schappen: Brilliant.

Bij het beluisteren van de plaat bekruipt je soms het gevoel dat de twijfel van twee jaar geleden gerechtvaardigd was. Ultravox lijkt anno 2012 niet in staat een voltreffer te produceren. Nu is het niet zo dat de voormalige synthesizerpioniers vroeger steevast met viersterrenplaten op de proppen kwamen, laten we wel wezen. Echter, albums als Rage In Eden (1981), Quartet (1982) en Lament (1984) waren wel sterker dan dit Brilliant.

Je kunt het eigenlijk niet maken om na een kwart eeuw afwezigheid met een comeback-mini-album te komen maar toch, het had hier meer goed dan kwaad gedaan. Brilliant kent namelijk wel een aantal zwakke plekken. De plaat opent prima met Live, een track die zo onmiskenbaar Ultravox is dat je direct naar 1984 wordt gekatapulteerd. Monotonie, romantiek en een episch refrein; het is een veilige maar lekkere start van de plaat. In Flow klinken de veteranen wat moderner en lenen ze wat stijlelementen van U2. Deze robuuste midtempo-track kan er ook best mee door. Vooralsnog gaat het lekker want ook de single Brilliant, die al enige tijd te beluisteren was, is prima. Midge Ure klinkt soms anders dan we gewend zijn maar dat mag de pret niet drukken op deze song, die aansluit bij de catchy opener Live. Het wat zweverige, gloedvolle Change kan er mee door. Ook Rise weet nog wel te prikkelen, met een wat hese Ure over een puntige electro/dancetrack.

Hierna wordt het allemaal even wat minder De tracks in het midden van Brilliant gaan echter vrijwel allen gebukt onder een gebrek aan melodie of zeggingskracht. Remembering had beter uitgekleed kunnen worden tot korte piano- en synthesizerinstrumental. De bombast waarmee Hello loskomt doet even denken aan It’s A Sin van de Pet Shop Boys. Toch komt deze track niet echt lekker los, wellicht door het tempo, dat net even te traag is of de logge beat. De knoppendraaierij in de break is daarentegen wel weer lekker. One is melodieuzer, lichter maar kabbelt ook gemakkelijk naar het einde. Fall is vervolgens op te magere ideeën gebaseerd om te beklijven; de track moet het stellen met een weinig overtuigende Midge Ure te midden van gezwollen soundscapes.

Hoogste tijd voor wat power en dat wordt geleverd door de bombast van Lie. De synths op de achtergrond zouden niet misstaan in de set van menig trance-dj. Hoewel dat geen aanbeveling is, komt Ultravox hier wel wat meer op terrein waar de band kan uitdelen. Dat lukt vervolgens beter op Satellite, een track die zo uit 1982 had kunnen komen en die live zeker gaat scoren. De vioolsolo van de klassiek geschoolde Billy Currie is een mooie bonus. Ook op Contact hanteert de gangmaker binnen Ultravox de strijkstok. De afsluiter van Brilliant is geen topper maar heeft iets meer warmte en soul zodat het licht van Satellite niet direct gedoofd wordt.

Een voldoende voor dit eerste Ultravox-werkstuk in lange, lange tijd. Als Ultravox en haar label wat kritischer waren geweest, de zwakke broeders op de plank hadden gelaten en met een mini waren gekomen, dan hadden we met gemak een ruime voldoende kunnen noteren. Met wat programmeren of skippen kunnen we echter nog best genieten van Brilliant.