Nadat Daft Punk zichzelf letterlijk opblies is er nu weer een nieuwe danceact die in de anonimiteit opereert en zich achter gekleurde overvallersbivakmutsen verschuilt. Two Shell is een mysterieus tweetal, al houden Patrick Lewis en Jack Benson hun identiteit niet lang verborgen. De hype is in ieder geval geboren en levert meer dan genoeg aandacht en gespreksstof op.

De tracktitels zijn veelal net zo raadselachtig als de antihelden personages achter Two Shell, en vaak ook nog eens lastig uitspreekbaar. Het draait dus vooral om de muziek, de rest is minder relevant. Het liefste zou Two Shell hun albums illegaal onder de toonbank van een op dance gerichte platenzaak verkopen. Gewoon voor de fun aan de plaatselijke diskjockey die deze dan op een underground rave draait om het publiek op te hitsen. Two Shell biedt een totaalpakket aan, met de trance, het opzwepende en de cooling down op de afterparty. Een hoog Summer Of Love gehalte met geestverruimende middelen en een anarchistische attitude.

Je moet er niet teveel achter zoeken, maar als journalist wil je zo goed je best doen om het surrealistische Two Shell debuut te begrijpen en te analyseren. Two Shell heeft hier waarschijnlijk geen boodschap aan en lacht zich kapot. Fraai hoe ze het serieuze mediacircus bespelen en in interviews, inclusief geheimhoudingsplicht, doodleuk het geduld op de proef stellen en via mails antwoord geven. Het is een vreemd gezelschap, maar wel een komisch schijt aan de wereld gezelschap. Cyberpunkers die juist in het tijdperk van sociale media zich niet aan die regels houden. Al jouw gegevens liggen op straat en Two Shell verzet zich tegen deze gang van zaken. Geniaal, of juist een vervelende houding tegenover de pers. Ik mag deze gasten wel. Je bent bijna bang dat de plaat zichzelf na een eerste luisterbeurt volgens Inspector Gadget voorwaardes vernietigd, maar zo groot is de grap ook weer niet.

Verknipte buitenaardse stemvervormers en een op de achtergrond rond ratelende junglebreak introduceren het / symbool. De aftrap welke vervolgens naar de retro Come to Terms clubhouse leidt. De vloer is lava en nodigt uit om te bewegen. Het leven in een eindeloze mix, het repeat knopje ingedrukt. Zelfbewuste new age passages en gedachte vermoordende terreur aanslagen en dat alles in een track samengebracht. In het aanstekelijke uitnodigende (Rock✧Solid) neemt de Master Of Ceremony het over. Het is net te fragmentarisch om van een geheel te spreken, en misschien is dat ook wel de opzet, het uitgangspunt van Two Shell.

Vanuit de digitale snelweg landt een alien op aarde met de opdracht om onrust te zaaien. In Hurt Somebody smeekt zijn vredelievende stem om begrip. Diezelfde zachtheid nomineert in het hyperactieve doorgedraaide Be Gentle with Me. Moet je veel achter het verbindende Everybody Worldwide zoeken of is het slechts een eenvoudige marketingtruc om de plaat te verkopen? Het met klassiek pianospel startende ₊˚⊹Gimmi It heeft heuse songstructuren totdat ze de aanval openen en een leger aan breakbeats op los laten. Het schreeuwerige irritante /Inside// is een commerciële zelfmoord, snel vergeten dus.

De tribal Dreamcast percussie verkeerd in de hoogste versnelling en ook nu racen ze zichzelf (bewust?) voorbij. Stars… schittert in een duizelingwekkende speedgarage sterrenhemel. Een dreigende nachtelijke onweersbui die door de Be Somebody vrijkaart onderbroken wordt. Bij deze Kings Of Leon cover (nou ja cover) is nog wat herkenbaars hoorbaar, al wordt het zodanig uitgeperst dat er van de door de poriën van Caleb Followill gedragen beladen voordracht bar weinig overblijft.

Muziek is een kunstvorm. De Velvet Underground bananenhoes van Andy Warhol is ook een memorabel meesterwerk. Tegenwoordig kan je als multimiljonair een bananen duct tape kunstwerk voor zes miljoen Euro kopen en thuis in alle rust opeten. Waar ligt de grens van deze bananenrepubliek gekte. Mad Powers regeren en bepalen de verscheurde gestoordheid van de maatschappij. Laten we stellen dat Mirror deze paranoïde gestoordheid weerspiegeld. Toch levert Two Shell niet de gehoopte bevredigende reactie op, het is net te vaag en onsamenhangend. En de grap dan? Die is al vaker en beter verteld.