De albumhoes van Uppers – het debuutalbum van Britse postpunkers TV Priest – verklapt stiekem al een beetje wat we te horen krijgen. Het is een mooie foto, maar wat zien we eigenlijk en is het wel echt, met name het fruit naast de plastic beker? Het is slechts decoratie om de donkere achtergrond mee op te vullen. Triest, nep en leeg. Het zijn thema’s die veelvuldig terugkomen.

Gezien de bijtende observaties die TV Priest over de media en TV tentoonspreidt is de naam dus goed gekozen. “ I was in love
with a holographic representation of a singer we all used to know very well”, klinkt het in Leg Room die de fascinatie met het neppe weer opzoekt. We weten dat het niet echt is, niet realistisch, maar toch kunnen we niet wegkijken. Over de manier waarop we informatie te horen krijgen klinkt er in Press Gang “You’re better off uninformed”, duidend op de verdraaiing van de hedendaagse waarheid van de media. Hoe we vervolgens zelf die informatie tot ons nemen is een ander verhaal: “I don’t know, I read it somewhere….Some place on the side of a bus”, klinkt het in The Island.

Muzikaal vinden ze niet opnieuw het wiel uit. Voor de doorgewinterde fan van postpunk is het vooral herkenbaarheid dat de klok slaat: de zang knipoogt naar The Fall, de ritmesectie legt een funky groove neer die doet terugdenken aan Talking Heads en dunne, metaalachtige gitaren geven een Public Image Ltd feel. Zo kun je veel moderne rockbands wel terugkoppelen naar het verleden natuurlijk. Dat is eigenlijk een beetje flauw. Echter, hier ligt het er allemaal heel dik bovenop. Erg is dat verder niet, want TV Priest flikkert dit allemaal in de blender en komt vervolgens met een totaalgeluid pop de proppen dat evengoed vrij fris klinkt. Meer een goed uitgevoerde ode dan een gemakzuchtige kopie dus. Nog een reden waarom het allemaal zo goed uit de vorm komt is dat ze goed weten te spelen met zowel dissonantie als dynamiek. Op het moment dat het niet harder kan, weten ze er altijd een schep bovenop te doen en werken zo naar die verrassend felle climax. Of de gitaar maakt middels onverwachte feedback klanken toch net even dat geluid wat je niet had verwacht.

Zo komt TV Priest met een tekstueel zuur en cynisch debuut dat helemaal in deze tijd past. We kunnen ons er wat dat betreft aan relateren, want het is de leefwereld van iedereen. Waar de luisteraar normaal had gezegd, “Jongens, doe eens niet zo chagrijnig en pessimistisch”, zal er nu volmondig “jullie hebben gelijk.” , klinken. Daarin ligt ook het gevaar, want dit is ondanks die zure houding wel muziek gemaakt met een knipoog. Maatschappelijke satire. Dan helpt het gelukkig mee dat de muziek wel chaotisch, monotoon en dissonant klinkt, maar nergens echt verstikkend of claustrofobisch aanvoelt. Door de rammelende productie, funky grooves en  bevrijdende climax zit er zelfs wel levenslust in.