Tusky herrees redelijk snel uit de smeulende as die het explosieve John Coffey had achtergelaten, nadat deze band besloot er voor onbepaalde tijd een punt achter te zetten. Rated Gnar bleek een schot in de roos. Een rock album vol pakkende riffs en hooks om je vingers bij af te likken. Succesvolle tours volgden, nog een prima EP en toen kwam…Corona.

Tijdens de pandemie besloten frontman en mede oprichter Alfred van Luttikhuizen en bassist Christoffer van Teijlingen de band te verlaten. Een behoorlijke aderlating, maar geen reden voor de overgebleven leden gitarist Sjors van Reeuwijk en drummer Bas Allein Richir om bij de pakken neer te gaan zitten. Zij hebben de covid periode gebruikt om een nieuwe plaat bij elkaar te pennen, twee nieuwe leden ( zanger/gitarist Vladimir Stevic en bassist Quirin Wijgers) aan te trekken en een nieuw label achter zich te krijgen (Suburban).

Een nieuwe zanger en gitarist is natuurlijk van invloed op de sound. En hoewel eerste en erg puike single We’re Going Out Again liet horen dat Tusky nog steeds uit het Foo Fighters, Biffy Clyro vaatje tapt, laat What’s for Dinner? een band horen die wel degelijk qua sound is veranderd. Nog steeds draaien de songs om uitstekende melodieën, pakkende zanglijnen en hele vette riffs, maar alles is wel heavier geworden.

Zanger Vladimir Stevic heeft een hele goeie stem en kan ook nog eens enorm uithalen. Hij klinkt net even wat rauwer als zijn voorganger. Maar ook in het gitaarwerk laat de band een breder geluid horen dan op Rated Gnar vanwege wat meer metal -en hardcore invloeden. Het snelle Lemonparty is daar een goed voorbeeld van. Maar ook het couplet van het wat langzamere Nightstalker leunt helemaal op een metalriff en Trail and Terror lijkt op een metalversie van The Ataris. Natuurlijk zijn er ook tracks terug te vinden die ook prima op Rated Gnar hadden kunnen staan. Zoals de pakkende opener Post Apocaclyptic Raftovers, het al eerder genoemde We’re Going Out Again en de poppy titeltrack.  Stuk voor stuk liedjes met een waanzinnig positieve energie

Ondanks dat het muzikaal allemaal een stapje steviger is geworden, blijft What’s For Dinner? net als Rated Gnar wel aan de (in een ideale wereld) radiovriendelijke kant van de rock hangen. Dat komt omdat de band grossiert in afleveren van super pakkende songs. Daar is niets mis mee,  dat is juist een gave.

Je hoort vaak dat een tweede album een moeilijke exercitie kan zijn voor een band en Tusky had in de aanloop naar deze plaat veel tegenzitten. Maar dat is nergens vanaf te horen. . Ik heb het idee dat ze met het grootste gemak de ene na de andere hit uit hun mouw schudden. Op de bandfoto zie je de heren breeduit lachen. En daar hebben ze alle reden toe. Met What’s for Dinner? onder hun arm kunnen ze alle Europese zalen weer plat gaan spelen.