Met Expert By Virtue, Thereof heeft Tubelight, de groep rond ritmegitarist/vocalist Lee Swinnen, een nieuw album onder de arm, maar nog belangrijker: een nieuwe sound, wat weer alles te maken heeft met een nieuwe bezetting. Zo komt Mick Swinnen (op piano en orgel) de rangen versterken. Enter: Tubelight 2.0.

Om al een beetje vooruit te lopen: Expert By Virtue, Thereof is best een aangenaam in het oor liggende rockplaat. De groep smijt zich volop, daar ligt het dus niet aan. Wel serveert Tubelight hier het soort jeugdige rockmuziek dat eigenlijk vrijwel volledig binnen het verwachtingspatroon valt, ook al wordt er soms wel degelijk geëxperimenteerd (Nervous Jim bijvoorbeeld lijkt iets aan te vangen met een deviante, ja zelfs licht demente versie van de potten-en-pannenrock van Tom Waits, aangelengd met het charmant neuzelende parlando van Rudy Trouvé). Daarmee wordt duidelijk : dit is niet Heliosphere, part two. Fijn om te zien en horen dat de bende niet in de valstrik der herhaling trapt, al duiken er soms nog wel vage echo’s van de vuile, smerige psychpunk en wazige, naar Slowdive en My Bloody Valentine verwijzende shoegaze die het Heliosphere album kenmerkte op, zoals onder meer te horen is tijdens LSD Coy Boy.

Dat handvol echo’s verhindert echter niet dat de groep uit Diest het steeds vaker zoekt bij prettig gestoorde indiepunk-met-pophooks zoals te horen bij bands als Arctic Monkeys, The Strokes of Babyshambles. Lee Swinnen en zijn medemuzikanten trachten het beste ervan te maken, maar slagen er op het door Thomas Valkiers geproduceerde Expert By Virtue, Thereof helaas niet in om écht boven de middelmaat uit te komen. Niet dat het de groep aan ideëen ontbreekt, al rippen ze in de catchy opener Perfect Routine wel doodleuk het riffje van My Sharona (The Knack). Ook verderop hoor je klassieke rockinvloeden zoals bijvoorbeeld Lou Reed wiens schaduw soms sterk rond dit album hangt. Toch voelt het album aan als een behoorlijk rockend maar bovenal rommelig allegaartje. Rommelig en bovendien erg wisselvallig, zoals pakweg Pavement dat ook kon zijn. Een beetje hit-or-miss dus.

Een van de hoogtepunten van het album naar ons aanvoelen is Complexity, zeker wat opbouw betreft. Het nummer neemt eerst een zachtjes naar de mellow Lou Reed neigende aanzet om halfweg de spanning gevoelig op te drijven. Tubelight grossiert dezer dagen in rammelende, weerbarstige rock, maar nog veel meer in hypernerveuze teenage angst blues waar al eens de invloed van een band als Black Rebel Motorcycle Club in doorschijnt. Dat hoor je onder meer tijdens Snake-Oil Salesman. Elders speelt de groep met bevreemding en chaos (de intro van Visi-Sonor Pt 2 of het dolgedraaide Isolation waarin de groep haar frustraties kwijt kan in een potje manisch rocken) of met prikkelende riffjes die ze aan elkaar lijmen (het dolle kermiswalsje Reverberate/Ribbit Parade).

Dat alles leert ons dat dit nieuwe album van Tubelight zeker geen slechte plaat is. Al moet je er wel bijnemen dat de groep zich, ondanks de koerswijziging, vooral teert op rockclichés (het Doorsachtige orgeltje in 40 Fathoms Deep,..). Anders geformuleerd: te weinig vernieuwingsdrift, te weinig echt bij het nekvel pakkende songs die bijblijven, teveel ongestuurde chaos. Zelfs bij meerdere luisterbeurten oogt de lijst hoogtepunten helaas net iets te mager. Je hoort wel dat de groep nieuw terrein zoekt en daarbij soms experimenteert (Fully Automated), maar echt vollédig over de streep trekken doet Tubelight hier helaas niet. Of het moest de maar liefst acht minuten durende final track The Exposition zijn (Lou Reed op een fikse dosis van acid, smack, heroïne en LSD) waarmee de groep alsnog enige brokken maakt.

Weirde titel, maar dus jammer genoeg net iets te weinig innovatie. Al bij al een fijne en hernieuwde kennismaking met Tubelight.