Minder en minder is de Australische rockband Tropical Fuck Storm ‘gewoon’ het nieuwe project van ex-The Drones-leden Fiona Kitschin en Gareth Liddiard, want steeds vaker neemt hij niet het voortouw op zang, maar  deelt juist het refrein met de dames en is een aantal keer zelfs helemaal niet aan het woord. Muzikaal maakt die vorige band zijn bluesy dramatiek meer en meer plaats voor rauwe funk, Industrial en zelfs een beetje hiphop. De reden waarom de vergelijking steeds weer op gebracht wordt is dan toch die herkenbaarheid. Wat vocalist en tekstschrijver Liddiard ook doet, zijn muzikale drang naar ongewone structuren en haast literaire vertellingen zullen nooit worden vergist met die van iemand anders.

Echter, zoals gezegd komt Tropical Fuck Storm hier dichter en dichter bij een gezamenlijke, unieke eigen visie, eentje die los staat van alles wat er eerder was. Waar ze normaliter het album volproppen met losstaande verhalen vol cynisme en tragiek heeft In dit geval de huidige pandemie sterk meegeholpen aan het creëren van een overkoepelend conceptverhaal. Een vergrootglas is met name gelegd op de zogeheten “conspiracy theories”, waar er alleen maar meer van zijn gekomen sinds deze rare tijd. De band zou zichzelf niet zijn als ze dit niet in een nihilistisch en verstikkend science-fiction jasje zouden stoppen. Daar werd al naar gehint op vorig album Braindrops: nu gaan ze helemaal los.

Pak je social media en alternative facts sites er dus maar bij. Deep States is er vervolgens niet om een kant te kiezen, maar juist het claustrofobische en bespottelijke van de situatie te laten zien. Nergens wordt dat zo duidelijk als op G.A.F.F., waar de luisteraar een encyclopedische kennis met referenties voor de kiezen krijgt op dat gebied. Ook de band geeft toe, het is een overload aan informatie, moeten we daar perse iets van vinden of niet?: “The fuck I’m meant to do? Give-a-fuck-fatigue”. Duidelijk moe van alles en dan zijn we pas bij track 2. Vervolgens is het aan Erica Dunn en Fiona Kitschin de taak om ons knipogend te overtuigen dat een zelfmoordcult in deze tijd nog niet zo’n slecht idee is in Suburbiopia, “ ‘They’re all psychopathic killers’, I can hear you say with spite. They’re dead and gone, they’re probably wrong, but maybe they were right. De claustrofobie komt tot een climax bij het daaropvolgende Bumma Sanger, waar een in lockdown zittende band hun zomer wel anders had voorgesteld. Zucht…….ja wij allemaal….wij allemaal.  Dit concept wordt slechts half het album volgehouden. Dee conspiracy link als de aliens worden slecht één keer los gelaten in het tragische Legal Ghost dat qua onderwerp op dit album misplaatst voelt. Maar die andere album-helft is er toch weer terug gegrepen naar de meer losstaande, meer literaire aanpak van eerdere albums. Wat een beetje als een gemiste kans voelt, die tracks zijn minder impactvol, juist omdat ze het overkoepelende thema niet hebben. Nog steeds tragisch en cynisch, maar niet zo indrukwekkend als voorheen.

Voor hen wie het allemaal te zwaar op de maag valt is er los van de cynische lyriek en thematiek ook muzikaal weer genoeg te genieten. Dissonantie in de uit het niets komende gitaarsolo’s zetten de luisteraar alweer op het verkeerde been en zijn nog steeds zo ‘lelijk’ als we van ze gewend zijn.  Als er meermaals een hoofdrol is voor praatzang met funky beats klinkt het resultaat ergens tussen Industrial, rock, en hiphop. Alleen is door het hoekige en tegendraadse nog steeds niet duidelijk hoe je er op moet dansen. In Reporting of A Failed Campaign horen we zelfs invloeden van 90’s rave vanwege de synths,maar  echt feestelijk wil het nog steeds niet worden. Kortom, opnieuw een stotterende, noisy dans(rock)plaat voor hen die weten dat het eind van de wereld nabij is en ondanks een claustrofobisch gevoel toch hartelijk kunnen lachen. Al is het maar een wrange lach…