×

Recensie

Alternative

26 november 2016

Trixie Whitley

Sway

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Unday Records

Sway Trixie Whitley Alternative 4.5 Trixie Whitley – Sway Written in Music https://writteninmusic.com

Trixie Whitley, die onlangs nog de eer kreeg om de Belgische Radio 1 Sessies af te sluiten, brengt in navolging op haar lovend ontvangen tweede album Porta Bohemica nu Sway uit. Een album vol onuitgegeven nummers en livetracks. Die werden namelijk te goed bevonden om niet uit te geven, zo stelt ze.

Het al dan niet uitgeven van materiaal blijft behoorlijk lastig, omdat Whitley er zeker van wil zijn dat de nummers tegen de tand des tijds kunnen. Echt 100 % weet je dat natuurlijk nooit. Maar kijk, als we terugkeren naar Black Dub (de band waarin zij zingend naast grootmachten als Daniel Lanois en Brian Blade indruk maakte) stellen we vast dat die nummers nog erg fris en in zekere mate tijdloos klinken.

En ook de songs uit het debuut Fourth Corner gaan al best even mee en zullen dat blijven doen. Dat konden we onlangs nog tijdens haar Radio 1 sessie vaststellen (Oh The Joy, Breathe You In My Dreams, Pieces, Need Your Love). Dat album werd gezien het aanhoudende succes heruitgegeven in een mooie deluxe editie met wondermooie foto’s van fotograaf Anton Coene, als een dubbelaar voorzien van wat ‘overschotjes’ heet. Livetakes, sessies, remixen. Het illustreert goed dat ze als muzikante haar eigen werk continu herevalueert en fans en publiek mee deelachtig maakt in haar werkproces.

En dan was er Porta Bohemica, vernoemd naar een treinweg tussen Hamburg en Boedapest, en vooral de geboorte van Phoenix Whitley, haar dochter. Op dat album wist Whitley haar sterke kant, het opslorpen van invloeden en stijlen, uit te puren in een strenge selectie aan songs. Met 9 songs in 38 minuten was het hoofdzakelijk een erg gevat en gebald statement, waarmee ze vooral live aan de slag kon. Want maar uiterst zelden hebben de songs een definitieve klank en vorm op de albums. En dat liet zich dus ook op livevlak opmerken.

Met het nieuwe Sway vult ze haar werk mooi aan. Maar goed ook dat ze die songs niet in de kluizen liet liggen want ze verdienen het best om gehoord te worden. 13 nummers in totaal, netjes verdeeld over een luik nieuwe nummers en een luik extraatjes.

Openen doet de set met Haze Of Repair, een nieuw nummer dat log, zwaar en aardedonker klinkt, maar waaraan je hoort dat ze die al een tijd met zich meedraagt. Te goed om te laten liggen dus, en dat geldt evengoed voor een uptempo, gejaagd The Shack, dat ze tijdens de livesessie wel speelde. En zo komt ze in twee nummers erg op dreef, wat ze onderstreept met het wilde, aan vroege U2 referende Surrender en het in prikkeldraadgitaren gedrenkte Bullet For Love. Maar ze weet heel ook heel akoestisch uit te pakken, zoals in Toledo.

Whitleys’ stem blijft er een uit de duizenden, maar het is vooral de combinatie tussen blues, pakken soul en gitaarrock die als een stevig huis overeind blijft. Tijdens Dangermind blijft ze heerlijk dollen met knetterende electronica en een emotionele song als het huiveringwekkend mooie Someone To Color With weet ongetwijfeld erg hard te raken.

En zo komen we uit bij de extra’s, die een meer dan aardige liveset bevat. A Faint Mystery blijft ook in de liveversie bezwerend. Een weidse, open gitaar vol ambitie in de pikdonkere nacht en een stem die je ijskoud pakt. Een song ook waar ze zich tegen de eigen wereldmoeheid lijkt te verzetten. Iets verderop: een stevige liveversie van A Thousand Thieves, een song die we nooit beu geraken.

De invloed van pa Whitley duikt op tijdens de rauwe, aan gort gespeelde blues van Hotel No Name, dat in een trek ook verwijst naar de vele optredens die ze speelt. Onze persoonlijke favoriet gaat echter door het leven als Nature Boy (Double Drums), omdat die met zijn experiment misschien nog het best dit album samenvat en het verst verwijderd staat van haar reguliere sound. Een erg mysterieuze song waarin ze erg complexe ritmewissels, soundscapes en spoken word in elkaar vlecht. Het geeft goed aan dat Whitley een zoekend iemand is, wat van haar een artieste maakt om in de gaten te houden.

En dan is er Eliza’s Smile dat de zonet opgewekte opjaagdheid van zich afschudt. Heel sober van aanpak, maar o zo fragiel qua tekst en zang. Even helemaal de ijskoude diepte in. En als afsluiter krijgen we nog een nieuwe remix van New Frontiers mee. Daarmee is de sprong gezet naar wat nog komen gaat.. .



  1. Haze Of Repair
  2. The Shack
  3. Surrender
  4. Bullet For Love
  5. Toledo
  6. Dangermind
  7. Someone To Color With
  8. Faint Mystery (Live)
  9. A Thousand Thieves (Live)
  10. Hotel No Name (Live)
  11. Nature Boy (Double Drums) (Live)
  12. Eliza's Smile
  13. New Frontiers (Remix)