Trixie Whitley, ze kreeg muziek met de paplepel in gegoten en maakte op jonge leeftijd al kennis met uiteenlopende genres als blues, elektronica, free jazz en hip hop. Nog steeds jong, kwam ze terecht in Black Dub, een supergroep gevormd door Daniel Lanois.  Trixie was toetseniste en zangeres van deze band. De band maakte in 2010 één album en zou gaan touren toen een zwaar motorongeluk van Lanois de tour op losse schroeven zette.

In 2013 maakte ze met haar solodebuut allereerst een verpletterende indruk in België en behaalde met dat album, genaamd Fourth Corner, binnen een week de gouden status. Ook hier werd het album met open armen ontvangen en de tour van het album werd er een die haar langs vele landen voerde en ook Pinkpop aandeed. In juli 2013 wist ze een afgeladen Stevenskerk in Nijmegen met haar muziek, ook heel klein gebracht, te raken. Daar, zo wilde de herinnering het, werd er mogelijk al gesproken over een album dat in de maak zou raken. Nu verschijnt dan het tweede album van de Vlaams-Amerikaanse.

Als de gitaar Faint Mystery opent, als de zanglijnen zich langzaam openbaren met de stem van Trixie bekruipt je ergens dat gevoel van mystiek en van iets bijzonders dat je had toen je Grace van Jeff Buckley voor het eerst hoorde. Geen kopie van Jeff, niet in imitatie van zang of stijl, het is een vergelijkbaar ‘gewisses Etwas’. De muziek is evenmin een kopie; Salt is eigenzinnig in ritme en ademt triphop. Closer heeft dan weer meer soul en verrast aangenaam met de koortjes. Veelzijdigheid in muziek en afwisseling is er tussen de nummers en tegelijk is het album zo coherent als het maar zijn kan. Alle nummers horen erop en de volgorde waarop ze zijn samen gebracht, draagt bij aan de beleving van het album.

Het is alsof Trixie je meeneemt op reis in hoe zij nu in muziek staat, welke muziek zij omarmt en in wat ze wil delen. Het enige wat van je gevraagd wordt, is de muziek je aandacht geven en je helemaal mee te laten voeren. Trixie laat op dit tweede album horen dat ze de veelzijdigheid die haar stem bezit een thuis weet te geven in liedjes die evenzeer haar veelzijdige schrijven en muzikale achtergrond herbergen. Mooi hoe in deze liedjes soul, blues, pop en triphop samen kunnen gaan en steeds in liedjes die staan. De combinatie van de klank van haar stem, de emotie waarmee ze zingt (luister eens naar The Visitor bijvoorbeeld) en de instrumentatie die steeds trefzeker maar nooit overheersend is en steeds in dienst staat van het liedje, de balans die zij samen heeft gevangen met producers Gus Seyffert (Black Keys, Beck) en Joey Waronker (Atoms For Peace) maken dit album voor mij tot wat het is: een van de muzikale hoogtepunten van 2015. Haar debuut was al erg fraai. Met dit album doet ze er een schepje bovenop.