Na een eindeloze val in de diepte is Tricky helemaal klaar voor zijn muzikale comeback. De kenmerkende vechtersmentaliteit heeft met het overlijden van dochterlief Mazy Topley-Bird een flinke deuk opgelopen. Net als zijn moeder kiest ook zij ervoor om uit het leven te stappen. De hel is de hoek omgewandeld en heeft een nieuw slachtoffer opgeëist. De macho houding wordt door een traumatische inktzwarte duisternis overschaduwd en in zijn typerende vocalen is de snijdende hartzeer voelbaar. Begrijpelijk dat hij de Poolse zangeres Marta Złakowska inschakelt om het merendeel van de zangpartijen in te zingen. Want laten we eerlijk zijn, Tricky functioneert het beste als hij van anderen hulp krijgt. Dat is bij Maxinquaye en Nearly God al het geval, en daarin is niks veranderd. Het vorig jaar in Berlijn opgenomen Fall To Pieces is door de confronterende levenservaringen nog grimmiger dan het overdonderende debuut, en heeft datzelfde verstikkende sfeertje als waarmee zijn Massive Attack oud-collega’s naam maken.

Donkere retro elektrobeats vallen vanuit de uitzichtloze lege duisternis hard omlaag om Adrian Thaws laatste ontdekking Marta Złakowska op Thinking Of te introduceren. Een persoonlijke muze die Tricky tijdens zijn Poolse tournee verder helpt als een andere gastzanger het plotseling laat afweten. Het zachte liefkozende vrouwelijke past perfect bij het verbitterende gebroken mannelijke van de uit Bristol afkomstige triphop legende. Het afgeknepen Close Now verbergt overduidelijk het verdriet wat in het hoofd van Tricky blijft rondcirkelen. Door krampachtig als een tragische mantra Don’t Let It Get You Down te herhalen brainwasht hij zichzelf om geheel opgeladen de boksring te betreden. Een pijnlijke constatering die juist een averechts effect oplevert. Met een vastgelopen brok in je keel wordt je door een koud treurig gevoel van medelijden overmand.

Nog heviger openbaren levensverscheurende demonen zich in het emotionele Hate This Pain. Het is mooi hoe juist Marta Złakowska met een zalvende gemoedelijke stem Tricky hierin bijstaat. De spirituele geesten van zijn moeder en dochter smelten hierin samen. Het is prachtig dat Tricky de aandacht met sfeervolle geluidscollages vasthoudt die de verbintenis tussen het tweetal alleen maar sterker maken. Vanaf Like A Stone bestrijden ze gezamenlijk de eenzaamheid en ongelijkheid in verdeling van levensvreugde in intieme diep ontroerende postpunk verbittering, waarbij het dreigende Vietnam zich tot een waardig afsluitend hoogtepunt ontpopt.

Om de zangeres in dit zware emotionele proces wat rust te gunnen zorgt de uit Denemarken afkomstige Oh Land in twee tracks voor de afwisseling. Ze geeft een barok klassiek tintje aan het afstompende Running Off, waarmee we al snel weer in de doodlopende krochten van de verdrongen ziel van Tricky belanden. Het stukken vrolijker I’m in the Doorway heeft een pakkend reggae ritme, gaat terug naar het verleden als de donkere schaduw het gezinsleven nog niet met treurnis overkoepelt. Dit is dan ook het enige lichtpuntje op de gewaagde therapeutische terugkeer die Tricky al op een vroeg stadium inzet. Te snel? Zeker niet, de overwoekerende littekens door het veelvoud aan blijvende tatoeages, zijn juist nu het beste zichtbaar.